Deze vraag houd mij al een tijdje bezig en hoewel ik het antwoord niet weet heeft deze vraag mij een hoop inzichten gegeven. Ik geloof zelf dat elk wezen een ziel heeft en dieren dus ook hoe klein of groot ook, een dier is in mijn ogen een dier.
Het enige nadeel is dat de mens zich superieur voelt en negen van de tien keer handelt uit het ego terwijl een dier gewoon ’is’.
Indianen geloven dat alles wat leeft een geest heeft al is het een grassprietje of een mug en eerlijk gezegd voel ik dat ook zo. Ik zie het leven als een grote cirkel met allemaal rare wezens, beschavingen en bewustzijnsniveaus maar allemaal verbonden met het grotere geheel, god, de schepper, the creator, het universum of verzin er een leuk naampje voor. Maar het feit is dat we uit energie zijn samengesteld en dan maakt het dus ook niet uit of je een vogel, een vlinder, een aap, tijger, een wandelende tak, mier of een mens bent we zijn allemaal verbonden met elkaar.
In mijn ogen hebben vlooien net zo veel recht op het leven als wij zelf. Ik heb ze liever niet op mijn katten dat is een ander verhaal en als ik de grote schepper was had ik het idee om vlooien te ontwerpen even achterwege gelaten. Maar goed ik ben wel één schepper maar niet de schepper en die vlooien zijn er nou eenmaal dus ik laat ze maar. Wat ik hier mee wil zeggen is dat mijn indianen- besef van het idee dat alles geest is misschien wel rare vormen aan neemt zoals vlooien uit de vacht van mijn kat plukken en netjes naar buiten deponeren. Feit is wel dat de meeste mensen niet stil staan bij wat er achter de schermen gebeurt om je plakje bacon, biefstuk, kippenpootje of broodje döner te maken.
Dieren worden als product behandeld, gemarteld en op jonge leeftijd van hun moeder weggehaald. Veel dieren zien van dichtbij hoe andere dieren zoals hun familie en vrienden geslacht worden waarna zij aan de beurt zijn. Dieren huilen, dieren voelen, dieren beseffen, dieren zijn zielen net als wij. Ik zeg altijd maar zo ‘een goed milieu begint bij jezelf’ en als ik mensen aan het denken kan zetten door mijn gedrag dan doe ik dat graag.
Dankzij mijn vraag of vlooien een ziel hebben en mijn vriendinnetje en blogmaatje Arianne die mij al voor was als vegan ben ik vegetariër geworden. Ik eet al een tijd geen vlees en vis meer en ik voel me er super bij. Eten was nog nooit zo leuk en gevarieerd als nu en het voelt eerlijk en zuiver tegenover de wereld en al onze lijdende zielen die leven om als plakje worst in de supermarkt te belanden. Ik heb gewoon plezier in het vegetariër- zijn, er is zoveel aan eten waarvan ik niet eens wist dat het bestond toen ik nog geen vegetariër was. Ik vind dat iedereen zelf moet weten of je als vegetariër of veganist door het leven wilt gaan maar ik vraag iedereen om na te denken en stil te staan bij wat je eet, waar komt het vandaan? En als je dan een stukje vlees of een visje eet, geniet er dan tenminste van en eet het helemaal op zodat die koe, kip of varken tenminste niet voor jan lul dood gegaan.
Ik dank de vlooien op mijn katten die mij het inzicht hebben gegeven dat elk leven al is het maar van een parasiet het waard is om bij stil te staan dat het überhaupt leven is. Ik vind dat wij als mens geen zeggenschap hebben over ander mans leven, if you ask me. Waarschijnlijk interesseert het die vlooien geen reet hoe ik er over denk want denken dat doen ze denk ik helemaal niet, Ze leven gewoon rustig hun leventje op planeet; kat, hond, egel en nog veel meer planeten zoals zij het mogelijk ervaren.
Dit gaat natuurlijk heel erg ver, dat snap ik ook nog wel maar of vlooien, parasieten, insecten nou denken, voelen en een ziel hebben ja of nee, feit is wel dat het geen kwaad kan om er bij stil te staan. Al is het maar een minuutje, een minuutje stilte voor de vlo in de vacht van Gizmo, Banjo of Pluis kan wonderen doen. Zo ben ik vegetariër geworden en is er een nieuwe wereld voor me open gegaan. Is een vlo toch nog ergens goed voor -;)
Liefs Anita
