Terwijl ik nu heel nostalgisch Spice Girls aan het luisteren ben, denk ik ineens aan het voorval in groep 5 van de basisschool waarin ik Dylan uit mijn klas verkering vroeg. Tenminste, dat liet ik doen door twee vriendinnetjes want ik was daar te verlegen voor. Maar helaas, Dylan zei nee. Ach ja, jammer maar helaas en ik ging weer door met barbies spelen en flippo’s verzamelen, je kent het wel. Maar drie jaar later toen we in groep 8 zaten gebeurde er iets waar ik in groep 5 van zou wegzwijmelen net als bij alle hunks en spetters in de Tina waar ik lid van was.
Hoe ironisch het ook mag klinken maar dit keer vroeg Dylan mij dus verkering. En niet zomaar een verkering want hij pakte het wel heel groots aan. Hij vroeg me verkering waar heel de klas bij zat. Hij was een stoere skater geworden, niets mis mee. Maar ik voelde het niet meer, de vlinders waren in groep 5 helaas uitgedoofd. En zo lullig als ik was zei ik ‘’ Nee sorry, had je maar drie jaar eerder moeten komen’’ waarna ik aan mijn bureautafeltje ging zitten. Volgens mij moest heel de klas ook nog eens lachen. Arme Dylan, want het was een hele lieve, zachtaardige jongen. Dus dit is absoluut geen aantijging naar Dylan, we waren tenslotte nog maar kinderen.
Maar ik zie tegenwoordig wel steeds meer mannen met de zogenaamde Dylan- factor. Eerst zijn ze niet geïnteresseerd, toeters en bellen kun je uithalen, het maakt niet uit want ze zijn compleet onbeschikbaar. Nou kan dat natuurlijk gebeuren, geen probleem. Maar als ze vervolgens na maanden of zelfs jaren weer vrolijk terugkomen en dit keer wel zien hoe leuk je bent, ja dat kan nog ehm weleens lastig zijn. Zo had ik 2 jaar geleden contact met een leuke man en ik zag het allemaal wel zitten. Maar na onze date leek zijn interesse onder het nulpunt gezakt. Nou vond ik het niet erg want ik was net vrijgezel dus ik dacht: oké next. En uiteraard kwamen er weer opvolgers, zo gaat dat. Maar meneer die niet geïnteresseerd was kwam na 8 maanden weer ineens uit zijn hol gekropen en had weer oog voor me. Net of die 8 maanden er nooit tussen hadden gezeten, compleet tijdloos. Maar ja life goes on en zo ging ik alweer met iemand anders om en dus had deze jongeman even pech want zijn nakomer was helaas al met de buit er vandoor. That’s life.
Nu moet ik zeggen dat ik een paar jaar geleden het motto: go with the flow heb aangenomen. En zoals ze zeggen: your vibe attracts your tribe. Door mijn leuke geloofsovertuiging: go with the flow, trek je dus inderdaad gelijkgestemde mensen aan, alleen blijken die de Dylan- factor te hebben, zodat ze mijn innerlijke kindwond spiegelen zodat ik die kan helen. Oké, dat gaat natuurlijk erg diep, but hey that’s me, alles gaat diep en dieper bij mij. Maar nu ben ik naar een hoop zeggen en horen van de verhalen van mijn vriendinnen lang niet de enige die mannen met de Dylan factor aantrekt. Het blijkt een veelvoorkomend fenomeen aan het worden.
Wat zou het toch over ons zeggen, dames? Indien je je hier in kunt vinden uiteraard. Zouden we het te graag willen en dus geforceerde intenties hebben waardoor de mannetjes met hun staartjes tussen hun beentjes wegrennen? Een gebrekkige eigenwaarde? Of gewoon simpelweg een slechte timing en leren geduld te betrachten? Wie zal het zeggen, maar één ding heb ik geleerd van de mannen met de Dylan factor. En vanuit mijn perspectief kan ik zeggen dat ik de liefde en het daten niet zo zaligmakend vind en door er niet te veel van te verwachten kan het alleen maar mee vallen. Ja, dit klinkt misschien als een verbitterde oma maar ik bedoel het positief, want al geeft verliefd zijn een lekker gevoel, vaak zie je de werkelijkheid niet zo helder meer.
Ik zal me nu niet zo snel meer verliezen in mannen, hopelijk heb ik mijn lesjes wel geleerd. De liefde staat op een laag pitje en ik vind het prima. Daten en weet ik het allemaal voel ik even geen animo voor. Als het zo moet zijn komt het op een bepaald moment altijd wel op je pad, daar ben ik van overtuigd.
Maar soms verdwijnen gevoelens nou eenmaal dus ook als mannen met de Dylan- factor er te lang over doen. Het leven gaat natuurlijk door en dat betekent dat er nieuwe rondes en kansen zich voor gaan doen. En we kunnen niet eeuwig op die Dylans blijven wachten tenzij we diep in ons hart weten dat die ene speciale Dylan het waard is om op te wachten. En mocht je bijvoorbeeld de mogelijke aantrekkingskracht naar het Dylan- factor mannen- patroon zien, kijk dan eens naar de verborgen boodschap. Wat spiegelt deze man aan jou? Wat zie je en wat wil je vooral niet zien? En zoals elk patroon kun je ook deze doorbreken, know thyself vind ik een hele krachtige spreuk.
Hoe beter je jezelf kent hoe meer mogelijkheden zich aan je openbaren voor je hoogste goed. Dus naast nieuwe kansen ook nieuwe mensen en als je uitgeleerd bent met de Dylans kan deze cirkel eindelijk doorbroken worden. Hèhè dat werd tijd en soms duurt het 30 jaar kijk maar naar mij, komt tijd, komt raad. En dankzij de net- niet verkering met Dylan en zijn opvolgers heb ik nu besloten met mezelf verkering te nemen. Geen fratsen, lange wachtijden & no strings attached en ik maak het ook niet uit, ik zou wel gek zijn.
Toedeloe.
Liefs
~Anita ~
