De druk is intens voelbaar.
De laatste maanden lijkt het of alle rotzooi uit mijn onderbewustzijn als een achtbaan eruit denderen zonder pauze.
Ik heb mij nog nooit zo bizar gevoeld als nu. De diepste pijnen, verdriet, angsten en het niet meer weten gaan als zoete broodjes over de toonbank, alsof ik ik of beter gezegd mijn oude personage naar de slachtbank gebracht wordt.
Tijd voor versie 2,1 want de oude versie wordt weggeflikkerd en fijn gemalen tot er niets meer van over is.
Ik ben zo diep gegaan en nog steeds trouwens dat mijn sociale isolement een nog engere vorm kreeg omdat ik simpelweg nauwelijks in staat was en nog ben om mensen te ontmoeten in deze toestand.
Een ongekende vermoeidheid, pijn, verdriet en angst hadden mij volledig in de greep. Hoewel ik helemaal panisch wordt als ik er alleen maar aan denk weet ik dat het toch nodig was.
Sinds mijn 11e heb ik een onverklaarbaar diepe (energetische) wond in mijn baarmoeder en daar zit mijn grootste blokkade om het leven volledig of enigszins prettig te beleven.
Steeds word ik weer teruggefloten en loop ik tegen de lamp. Ik weet dat de blokkade in mij zit, niet in de buitenwereld hoewel de buitenwereld wel wat spiegelt hoe ik mij voel al is het een intern iets.
Daar ligt dus ook de sleutel: in mijn binnenwereld. Ik kan nog niet zeggen dat ik er helemaal doorheen ben maar ik doe mijn uiterste best. Gister ben ik echt door de grond gezakt van de pijn in mijn baarmoeder.
Ik moest door zoveel lagen van angst en verdriet, ik kon er niet voor ontsnappen. Wat het exact is wat ik heb meegemaakt weet ik niet precies.
Maar wat ik wel weet is dat het met mindcontrol experimenten te maken heeft en generationeel trauma van mijn moeders kant waarvan de energetische blueprint in mijn baarmoeder ligt opgeslagen.
Alles komt nu vrij: oudzeer, trauma, verdriet, implants en alles wat simpelweg niet werkt, voor de dag ermee, no escape.
Ik heb besloten dat ik doorzet en niet zomaar opgeef, ook al ervaar ik een intens lijden. Ik ga door tot het echt niet meer kan maar dan heb ik het in ieder geval geprobeerd.
Het is een tijd van op jezelf aangewezen zijn om je volledige scheppingskracht terug te claimen en alles te herzien wat herzien mag worden. Lifestyle dingen, relaties, de keuzes die je maakt, patronen die doorbroken gaan worden.
Ik zeg eerlijk: ik voel mij op dagelijkse basis echt zwaar onbehaaglijk en op veel dagen zelfs verschrikkelijk.
Ik vind het knap dat ik er nog ben en nog enigszins de kracht vind om hier überhaupt nog te willen zijn.
Ik voel geen verbinding meer met de buitenwereld en mensen, alsof er een glazen muur tussen mij en de buitenwereld staat. Ik mag hopen dat het van tijdelijke aard is, daar vertrouw ik ergens wel op.
Ik heb in deze hele intense periodes last van derealisatie waarbij ik veel angst ervaar en alles heel raar waarneem als een cartoon/ videogame.
Ik weet dat dit een gevolg is van diep trauma wat als beschermingsmechanisme wordt ingezet door de hersenen om met de overload aan vrijgekomen trauma en prikkels om te gaan.
Ik weet dat de derealisatie een uitnodiging is om te sleutelen van binnen en het dus in de binnenwereld te zoeken in plaats van de buitenwereld.
Echter wil je dat niet te lang want je wil ook niet te erg vervreemden van de buitenwereld en agorafobisch worden. Mijn vertrouwen is nog nooit zo erg op proef gesteld als nu.
Wat ik het meest uitdagend vind aan deze periode is dat ik geen controle heb over dit proces en letterlijk niet in staat ben om afspraken te plannen of lange termijn doelen. Ik doe het wel af en toe maar in mijn achterhoofd weet ik dat dat het weer heel anders kan lopen.
Waar vroeger alles heel lineair en logisch was, typisch 3D, A, B C tot en met Z, heel planmatig lijkt er nu iets groters de overhand te nemen waarbij alles intuïtief verloopt.
Ik kreeg een aantal jaar geleden al door dat ik een tijdperk in ging stappen waarbij adaptability de voorhand zou krijgen en je dus flexibel gaat leren zijn omdat alles ineens heel snel kan wijzigen of anders verlopen.
Dit is voor de persoonlijkheid en de mind niet te bevatten want ja we leven in tijd en je moet toch soms afspraken maken.
Maarja, in mijn universum lijkt het nu even niet meer zo te gaan tot grote frustratie en verdriet want ik weet er nog niet mee om te gaan. Weerstand maakt het vaak moeilijker dan het is, vanwaar de noodzaak van adaptability.
De energetische bevalling is nog gaande. Ik heb uitgereikt naar iemand voor wat begeleiding die familieopstellingen geeft en zwangerschapsbegeleiding (aangezien ik al mijn ballast eruit aan het persen ben).
De Breast Implant Illness waar ik de afgelopen jaren mee kampte was een schrijntje vergeleken met dit. Sommige klachten zijn overigens wel weg en andere zijn er helaas nog. Nadat ze eruit zijn gehaald ben ik pas echt diep in dit proces beland.
Ik denk dan ook dat ik het niet had aangekund als ik ze nog had want op het laatst was ik zo verzwakt, dit kon gewoon niet samen.
Ik merk dat ik het fijn zou vinden om te connecten met mensen die door soortgelijke processen gaan waarbij we elkaar in het echte leven kunnen ontmoeten en bekrachtigen.
Heus geen eeuwig gezanik, gezeik en geklaag op gezond uiten na natuurlijk. Maar er voor elkaar zijn en kijken hoe we elkaar kunnen ondersteunen.
Ik voel dat dit heel nodig is.
Ik ervaar zelf de nodige eenzaamheid door de omstandigheden en omdat ik mij vaak onbegrepen voel en daarbij ook niet veel mensen ken die zo diep gaan.
Ik kan echt niet wachten totdat deze nare bevalling voorbij is. Ik ben benieuwd wat er achter mijn diepe pijn verscholen ligt.
Wie weet de doorway to heaven. Liefst on earth zodat ik straks met een ongekende frisse lei zal beginnen en de rust terug vind in mezelf waar ik al zo erg naar verlang.
Tot die tijd pers ik het oude eruit met placenta en al.
Liefs,
Anita Sulis
