Ik bestempel mezelf niet graag met een labeltje. Maar als het één stempel is die mezelf met recht mag geven is het die van een ware loner. I admit: ik ben hele dagen, soms wel 24/7 alleen en lekker dat ik het vind, oh yeah. Ik ben graag alleen en ik merk dat ik dan het meest tot mijn recht kom. Balans vind ik wel belangrijk, dus af en toe even onder de mensen zijn hoort er bij. Dat maakt het ook leuk, afspreken met vrienden, samen zijn met metgezellen maakt het leven net wat leuker op sommige momenten.
Je deelt ervaringen, zienswijzen of niet en je ervaart verschillen.
Maar juist dat maakt het leven ook interessant. Sinds 2 jaar leef ik als een Einzelgänger en eigenlijk is dat heel natuurlijk ontstaan. Het was niet zo dat ik dacht: goh ik ga nu in afzondering leven als een Einzelgänger en bekijk het maar allemaal. Soms loopt het leven zo. De afgelopen jaren ben ik tot enorm veel inzichten gekomen want het is wel zo: je komt jezelf nogal tegen als je vaak in je eigen gezelschap verkeert. Je hebt de afleiding van andere mensen niet, dus word je je gewaar van allerlei gedachtes, gevoelens, overtuigingen en diepgewortelde patronen die je hebt.
Eigenlijk ben je een soort wetenschapper die zichzelf onderzoekt en een observator die zichzelf observeert als een verlengstuk van het geheel. Alles heeft zijn voor en nadelen maar voor mij wegen de voordelen toch wel het zwaarst met dit bestaan. Ik erger me nog weleens aan mensen en ik moet er altijd voor waken om andermans emoties en overtuigingen niet te absorberen. Dat is mijn eigen verantwoordelijkheid natuurlijk, maar ik ben liever een gelukkige Einzelgänger dan een sociale spons die om de haverklap uitgewrongen moet worden. Nou is het niet zo dat ik sociale activiteiten uit de weg ga, hoewel het weleens voor kan komen.
Toch zit het gewoon in mijn natuur om veel tijd alleen door te brengen. Als kind deed ik het al, al kwam mijn denkbeeldige vriendinnetje Moska regelmatig langs. Ja, die had ik en wat relaxed was dat. Want zij was mij nooit te veel en ze ging altijd uit zichzelf weer weg. Waar ik ook ben achter gekomen is dat ik eigenlijk niet zo van mensen houd. Dat klinkt misschien nogal extreem maar mensen zijn altijd zo erg met zichzelf bezig en het in stand houden van hun geweldige ego- identiteit waar ik over het algemeen totaal niet geïnteresseerd in ben. Ik vind mezelf al erg genoeg laat staan dat ik met nog meer mede-raslingen moet leven. Nee dank je, geef mij maar katten. Die zien mij misschien wel als hun personeel, maar 80% van de dag heb ik geen last van ze omdat ze te druk zijn met mediteren en zen zijn. Toppie toch. Ook heb ik geen interesse om na dit leven weer te incarneren als mens, gadverdamme. Nee dan kom ik wel terug als kat of als vogel denk ik, nog beter.Het is dat ik gewoon normaal ben opgegroeid anders had ik gedacht dat ik door wolven was opgevoed. Dat had ik trouwens ook niet erg gevonden denk ik.
Nee, het leven als Einzelgänger is voor mensen zoals ik denk ik het beste. Gewoon gelaten worden in wie je bent en alle ruimte innemen die je nodig hebt. Ik ben in het verleden weleens eenzaam geweest maar dat was binnen relaties en niet door het alleen zijn. In mijn perspectief is eenzaamheid een staat van zijn en heeft het vrij weinig te maken met of en zo ja hoeveel mensen je om je heen hebt. Ik kan in nog zo’n groot gezelschap zijn maar als ik me onbegrepen of niet gehoord acht, voel ik me eenzamer dan alleen thuis of waar dan ook zelfs na dagen niemand gesproken of gezien te hebben.
Gelukkig ben ik gezegend met leuke vrienden die mij voor zover ik weet respecteren hierin. Ze zullen wel moeten want de aard van beestje zal de loner- status niet snel verlaten. Het is niet zo dat ik nooit iemand zie maar ik ervaar regelmatig periodes van meerdere dagen tot een volle week dat ik niemand zie en spreek. Na zo’n tijd heb ik wel de behoefte om er even uit te gaan en buiten te spelen met andere ras- lingen. Dat houdt de boel in balans en dan waardeer je de beide delen van het bestaan weer.
Het leven van een Einzelgänger hoeft dus helemaal niet raar of eenzaam te zijn, integendeel. Ze zijn gewoon iets meer op zichzelf al hebben ze misschien een weirdo- gehalte zo als ik heb. Het verschil mag er zijn want dat maakt iedereen toch juist weer uniek, alleen of samen, who cares. Zolang je maar voluit leeft dan maakt alleen zijn meer plaats voor al- 1 zijn, verbonden met alles met of zonder gezelschap.
Het doet er dan niet meer toe.
Liefs
-X- Anita
