Momenteel zit ik in een hele intense innerlijke schoonmaak waarbij mijn longen slijm aanmaken om oneindige zwembaden mee te vullen zo veel.
Oud verdriet komt vrij in een stortvloed aan tranen, slijm opgehoest uit mijn tere longen die op standje overdrive staan. Het is bijna overweldigend hoeveel verdriet en vocht uit mijn systeem komt klaar om voor eens en voor altijd mijn lichaam te vertrekken, simpelweg omdat ik het anders niet meer trek.
Al jaren leef ik on edge, altijd op het randje, net genoeg of te weinig van alles hebben, alsof ik steeds mijn noodreservoir moet aanbreken die nu opgebrand is.
De struikelbrok zit ‘m in het eeuwenoude verdriet. Verdriet en treurnis van dit leven en vorige waaronder het verliezen van een grote liefde, onderdeel zijn van mindcontrol experimenten,de drastische trauma’s in mijn baarmoeder leven in na uit zoals gespiesd worden door een pijl. Sterven na een bevalling van 2 kinderen en nog velen die diep in mijn cellulaire geheugen aanwezig zijn in dit leven wat ik als kind zijnde al ervaar. In dit leven heb ik het verdriet overgenomen van mijn moeder waarbij haar moeder overleed 2 weken voor ik geboren werd. En als nog ongeboren empaat nam ik het van mijn moeder over. Het verklaart een hoop.
De tijd is nu om deze ballast wat mij op alle fronten in de weg staat in dit leven te transmuteren en dan niet met kleine beetjes zoals voorheen maar dit keer intens en goed zodat het maar eens klaar mag zijn.
Helen is geen lineair proces zoals ik heb mogen ervaren, het gaat in golfbewegingen. Alleen is deze golf een hele grote en een kans voor mij om helemaal schoon te worden zodat ik mijn leven kan be-leven zoals de bedoeling is in plaats van te dromen van wat ooit zou kunnen zijn in pijn en verlangen.
Mijn dagen bestaan voornamelijk uit dit innerlijk nodig vereiste werk,
ik ontkom er niet aan. Mijn lichaam zegt tegen bijna alles van buitenaf een dikke nee. Heftige benauwdheid, druk op de borst, koorts, hoesten, extreme vermoeidheid, emoties die alle kanten op gaan, van paniek, verdriet tot doodsangsten. Het gevoel van instorten op alle niveaus is mij nu niet vreemd. Een bittere pil maar ontwijken aan deze innerlijke schoonmaak zit er niet meer in.
Ik heb het gewoon te doen wat maakt dat ik nu niet zo 1, 2, 3 meer kan inloggen in de matrix of een simpele afspraak buitenshuis kan maken zonder dat mijn lichaam mij inhaalt en wijst op de emotionele schoonmaak.
Zo zou ik gister een lezing bijwonen waar ik al weken naar uit keek en tot het laatste moment want opgeven kwam niet in mij op, zo graag wilde ik er heen, zei mijn lichaam letterlijk aju- dat feest gaat niet door.
Je rust pakken en je longen bevrijden van al die slijmerige oude zooi zal je.
Vaak denk ik waar the f** doe ik dit allemaal voor en wil ik het liefst oplossen in het niets, verdwijnen of sterven om als compost te mogen dienen. Maar dan besef ik het volgende wat ik weet..
Ik heb gezien hoe de nieuwe wereld eruit gaat zien en mensen dit is onwaarschijnlijk mooi, ik heb er geen woorden voor, hoeveel kleur, vrijheid, creatie, gezondheid en harmonie hier is. Maar om dit te verwezenlijken zullen we het echte werk moeten beginnen en afronden. Dat werk bevindt zich van binnen, daar waar het echte leven zich afspeelt.
Dit is voor mij dan ook de beloning voor dit harde werken aan mezelf wat ik dag in dag uit uren volbreng, waar ik hier in de matrix geen erkenning voor krijg. De enige erkenning hiervoor zal ik beleven en terugzien in de nieuwe wereld waar ik samen met alle andere creators aan heb mee mogen werken.
Nu gaat het enkel om volharding. Doorgaan met de slijmerige schoonmaak wetende diep in mijn hart waar ik dit voor doe. Geen zelfverrijking maar een betere wereld die dus inderdaad echt bij jezelf begint.
Demonstraties, mooie projecten, community’s, QR vrije zones creëren, samenkomsten, bijeenkomsten, lezingen, een drankje doen, fantastisch maar ik moet even in mijn innerlijke toevluchtsoord blijven, ik kan even niet buitenspelen hoe graag ik ook wil.
In de matrix opereren zit er voor mij even niet bij en dat is goed want als ik eenmaal weer naar buiten treed dan ben ik er ook echt met een upgrade waardoor ik er weer voor 100% aanwezig ben. Dan zal ik hopelijk de tijd van op het randje leven achter mij mogen laten. On edge, laatste reserverestjes aanbreken zal verleden tijd zijn. Alles in mij is er dan in overvloed, van binnen en buiten.
Dus mocht je je ooit afvragen wat doe jij voor werk dan is dit mijn antwoord, ik maak lange dagen waar ik niet voor betaald krijg in geld maar wat ik zal terugzien in de nieuwe wereld. En daar doe ik het voor!
Liefs,
Anita Sulis
