~Festina Lente ~

Festina Lente ” Haast u Langzaam”.
Een mooie uitspraak die jaren geleden op mijn pad is gekomen door 2 lieve vrouwen, wat mij raakte maar nog niet geïntegreerd was.
Zo ook gelijkwaardig staat aan de Filosofie van Permacultuur ‘Slow Life’ ‘Langzaam Leven’.
En steeds keer op keer weer terug komt in mijn Leven, zo ook deze afgelopen weken en me eraan herinnert dat alles zijn eigen ritme en ontwikkeling heeft.

Deze afgelopen weken zat ik nog in een na sleep van 2019, werd mijn trauma pijn weer enorm getriggerd en geactiveerd door 2 verschillende situaties.
De 1e ging over een vriend die mij met een hele bewuste actie mijn vertrouwen heeft geschaad.
De 2e, zijn de bosbranden in Australië waarvan ik beelden voorbij zag komen zo ook van de getroffen dieren
en daarbij de teksten van hulpverleners die benoemde dat ze verscheurd werden door het geluid van het gekrijs van de koala’s.
Terwijl ik het nu weer type schieten tranen weer in mijn ogen, dit gaat zo recht door mijn hart en ziel heen( ik weet velen met mij).

Terwijl ik in de pijn zat van beide situaties, mijn Zijn weer in staten kwam van machteloosheid, onbegrip, verdriet en geen uitweg zien,
wist ik al snel dat ik aangeraakt was in mijn pijnlichaam.
Ook al ben ik hier bewust van, hier uit komen is niet zo makkelijk en gaat het de ene keer ook sneller dan een andere keer.
Toch merkte ik deze keer enorme weerstand tegen deze gevoelens en had ik gedachtes ‘ gaan we weer’ ‘houd het nou nooit op’
‘ik dacht dat ik hier al door heen was gegaan’ IK WIL DIT NIET NU ! ik wil nu even blij en energiek zijn,
de Permacultuur leren,leuke blogs schrijven die ik erover wil delen en mijn plannen van het ontwikkelen van mijn eigen onderneming uitvoeren.
Ik wil niet nu weer verdrietig zijn om pijn en ook niet meer zo geraakt worden door wat er gebeurt in de wereld waar ik me al jaaaaaaren mee bezig houd, Oké ik wil wel even wat tranen erom laten, maar dan is het ook genoeg, dan wil ik weer verder waar ik mee bezig was.
Ik wil Snel haasten en vooral geen verdriet voelen….
Maar zo werkt het niet in mijn systeem, ik ben mij te bewust geworden van mijn overlevings strategiën en ze werken niet meer.

Door mijzelf elke keer te observeren heeft het mij geleid tot de inzichten die ik tot nu toe zelf de afgelopen jaren heb ervaren.
Het ontdekken en erkennen van mijn kindtrauma pijn en hoe deze in verband staat met wat voor pijn ik ervaar voor Moeder Aarde.

Dat wij mensen onze ogen sluiten voor wat er gebeurt in de wereld of het wel ‘zien’ maar het wegdrukken naar ons onderbewustzijn,
is een logische reactie die voortkomt uit een onderbewust/bewuste overleving strategie die we vaak als kindszijnde al hebben opgebouwd.
Vele van ons zijn opgegroeid dat wanneer er iets negatiefs gebeurde in het gezin/leef omgeving,er niet over gesproken werd, vaak was het taboe.
De Gevoelens zoals pijn/woede die daar uit voortkomen die werden dan ook vaak onderdrukt,omdat er geen ruimte voor was, omdat ze er niet mochten zijn, want wanneer deze wel te spraken kwamen dan was het ook te confronterend en konden er dingen naar boven komen die liever begraven werden onder de grond.
We zijn dus eerder geleerd om onze ware gevoelens te onderdrukken, ons aan te passen en vaak ongezonde situaties in stand te houden,
omdat dat dat is hoe we het kennen en ‘het leven door gaat’.
Terwijl als we ouder worden gaan de meeste van ons af vragen ‘is dit wel echt het Leven’ en ‘klopt het wel wat we hebben geleerd in onze jeugd’.

Want hoe kunnen we in een wereld/natuur die in constante verandering is,ons zo vasthouden?
Aan aangeleerde gedrags patronen van onze ouders/voor ouders/verzorgers?
Aan regels die ooit zijn bedacht door de overheid ?
Aan een sinterklaas of kerst ?
Aan baan waarin je verstrikt zit die je laat voelen als een robot en er altijd is gezegd dat je dingen moet doen die niet leuk zijn, want dat hoort erbij.
Aan de ingeprogrammeerde materiële koopzucht van dat > wat eigenlijk overbodig is < we toch weer wat nieuws kopen omdat we daar gelukkig van worden?
Aan relaties waarvan je diep van binnen al weet dat het ongezond is en je eigenlijk te bang bent om eruit te stappen omdat je ‘iets kwijt raakt’ en onderliggende angst hebt voor het onbekende.
Aan de ongezonde voedsel/vlees industrie, waarvan het meeste niet eens van eigen bodem komt en volgespoten word met pesticiden en hormonen.
En zo kan de lijst nog wel even door gaan.

Wat ik heb ervaren en nog steeds ervaar is ook feitelijk bewezen.
Dat de ervaringen die we als kind hebben ervaren ,de onderliggende pijn van niet gehoord worden, niet gezien, vaak ook nog bestempelingen kregen‘er is wat mis met dit kind’ of trauma hebben opgedaan door bijv. onveilige situaties,verslaafde ouders of misbruik etc.
Dat je als kinderziel eigenlijk zo geschaad word in je vertrouwen door een omgeving die je eigenlijk veiligheid hoort te bieden en zijn de ervaringen zo dusdanig opgeslagen in het onderbewustzijn & cellen, de gewenning van het overlevingsmechanisme van ‘gewoon door gaan’ zo de overhand heeft genomen als volwassenen maar ergens wetende dat het niet geheel klopt.

Wanneer je bewust word van deze overlevingsmechanismes en patronen kunnen de gedachten hoe hier uit te komen je erg overspoelen, demotiveren, omdat de te veel is om te overzien en we geen concrete oplossing kunnen bedenken omdat we die simpel weg vaak ook niet weten en is een eerste stap te nemen dan ook lastig.
Het is ook een pittige weg om bewust te worden de ingeprogrammeerde en aangeleerde overtuigingen van de overheid/familie uit je eigen systeem te verwijderen en je eigen authentieke stem en waarheid te horen en er daadwerkelijk ook voor te staan en uit te spreken.
In een wereld waarin al veel bedacht is en wij de regels zonder zelf bij na te denken geleerd zijn te volgen, is ons ook daarin niet geleerd voor onszelf te denken.
Weer leren te denken voor jezelf is een enorme oefening en soms zwaar vermoeiend omdat je uitbreekt uit oude overtuigingen die telkens weer terug keren.

Wat voor gedachtes er ook komen om de eerste stappen van buiten naar binnen te kunnen spiegelen is te onderzoeken waar jouw kernpijn zit,
waar ligt deze opgeslagen, wat zit eronder.
Wanneer je dit gaat onderzoeken raad ik je aan om dit niet alleen te doen, maar hulp te vragen aan mensen die ‘verstand’ hebben van trauma heling,innerlijk kind heling etc.
Mijn eigen pad heeft zich ‘echt’ geopend tijdens mijn eerste Ayahuasca ceremonie 7 jaar geleden, dit heeft mij zeker geholpen, maar heb ervaren dat de na zorg niet zorgvuldig was (er eigenlijk helemaal niet is geweest), wat ik overegens veel zie in organisaties bij het gebruik van Medicijn planten in ceremonies (Ayahuasca , Peyote, San Pedro etc.) Trauma pijn openhalen, je angsten onder ogen zien is een best heftige openbaring.
Zo heb ik door de jaren heen nog aantallen medicijn planten ceremonies gedaan en kreeg ik wel mooie mensen op mijn pad met liefdevolle woorden en die zeker wel tot mooie inzichten leidde, maar niet echt concrete ‘geaarde handvaten’ voor in mijn dagelijkse leven.
Jaren Later heb ik nog regressie gehad, bij een vrouw waar ik mij heel veilig bij voelde (wat ook belangrijk is)en daarin kreeg ik wel wat meer geaarde handvaten.
Zo kwam ik erachter dat wanneer ik een trigger krijg wat leid naar mijn traumapijn dat ik uit mn lichaam schiet en niet meer geaard ben.
En wanneer ik niet die pijn aan ga, dat mijn zijn buiten mijn lichaam blijft zweven, ik op ‘robot stand’ ga en mijn ogen makkelijker kan sluiten voor wat er echt gebeurt zo wel in mijzelf en dus ook in de buiten wereld.
Vanaf het moment dat ik mij geheel bewust hier van werd is er een nieuwe wereld voor me open gegaan en kwam ik voor mijn gevoel het eerst voor met mijn voeten op de aarde. Kon ik niet alleen mijn eigen pijn zo intens voelen, maar ook de pijn die wij als mens (ook mijn eigen aandeel hierin) veroorzaken aan de Aarde en alle levende wezens die hier op Leven, omdat het gelijk staat aan het bewustzijn van mijn innerlijke wereld.
Dus, om echt verandering/heling te geven aan Moeder Aarde want dat is de basis, is dus het meest logische te beginnen bij onze eigen basis, ons uit programmeren van oude conditioneringen en ons her programmeren met onze eigen individuele waarheid, authenticiteit ontdekken en erkennen.
Vanuit daar word er van binnenuit naar buiten weer opnieuw opgebouwd.

Dit gedeeld te hebben kom ik weer terug op Festina Lente, Ik weet van mijzelf dat ik soms te snel wil gaan, zowel in het helen van mijn trauma als het doel waar ik naar toe wil werken, het wil manifesteren, omdat ik dan het gevoel heb te moeten haasten, want misschien is het te laat.
Nu ben ik inmiddels achter dat dit niet waar is en ben ik volledig terug geworpen geweest op Vertrouwen hebben dat Alles maar dan ook Alles zich ontwikkeld/ontvouwd op het juiste moment en je zeker wel mag streven naar je doelen, maar vooral ook dicht bij jezelf blijft, met beide voeten op de grond en niet ten koste gaat van jezelf, het mag langzaam en ik heb tijd.
Wanneer je stappen gaat nemen van Zelfbewustwoording zul je misschien merken dat je naasten omgeving vaak ook weerstand zal gaan bieden,omdat velen van ons veranderingen lastig vinden en er angst onderzit, dit is een heel natuurlijk iets.
Maar ik geloof erin al ben je de enige die geloofd in jouw waarheid en beleving, laat angst van anderen je niet weerhouden voor jezelf te gaan en te staan,vertrouw erop dat er altijd mensen zijn die jouw wel begrijpen, ze zijn er niet altijd gelijk in aanwezigheid, maar ze zijn er zeker !

‘ Haast u Langzaam’ geef jezelf tijd, ruimte en zachtheid om de processen aan te gaan, om samen met je volwassen zelf je innerlijke kind te helen.