De laatste tijd voel ik me een soort tijdreiziger die door allemaal dimensies en tijdlijnen heenrijst in een tempo die ik zelf niet eens meer kan bijhouden. Alsof ik 20 personen tegelijkertijd ben die van de ene tijdlijn naar de ander springt. Ik zal er even bijzeggen dat ik geen multiple personality disorder heb. Ik heb geen alter ego’s die de kop op steken gelukkig maar wel verschillende versies van mezelf die verschillende levens lijken te leiden in één leven.
Heh hoe kan dat? Kun je je afvragen, gaat het nog wel lekker met je Anita hoor ik mensen al denken. Maar dat maakt niet uit. Op de eerste vraag ja, dat kan, deze realiteit is namelijk bizarder dan het lijkt en er zijn miljoenen tijdlijnen en paralele realiteiten. En op de vraag gaat het lekker, daar kan ik geen eenduidig antwoord op geven omdat het te complex is gezien de verschillende tijdlijnen waarin ik verkeer. En daarover zal ik je meer vertellen.
Sinds heel dat corona crisis op gang kwam en op de laatste dag dat ik in Mexico was is er iets heel vreemds gebeurd in mijn slaap en droomstaat. Helder dromen is één van mijn vaardigheden, ik zal het niet zo snel op mijn CV zetten, al zou ik dat misschien gewoon eens moeten doen voor de grap. Ik droomde dat mijn hele energiesysteem, alle tijdlijnen en dat eigenlijk mijn hele leven eigenlijk compleet in de war werd geschopt. Ik wist toen ik wakker werd dat er iets heel raars ging gebeuren in mijn leven. Niet gek want heel dit corona gebeuren is collectief gezien een bizarre situatie. En we hebben allemaal te maken met het collectieve bewustzijn als onderdeel zijnde van het grotere geheel. Maar daarnaast heb je natuurlijk ook je eigen individuele zijn, groei en processen wat geheel uniek is. Toen ik op het vliegveld was in Cancun ging alles nog goed, mijn gemoedstoestand was nog oké en ik had zelfs vrede met het feit dat ik naar Nederland ging al moest ik een week van mijn reis inleveren, wat niet zo leuk was, maar hé ik was veilig (schijveilig)
Toen ik aankwam op Mexico City kwam er al een rare twist. Ik moest in een rode bus naar mijn terminal maar ik zag helemaal geen rode bussen, toen kwam er een man, die leek te werken op het vliegveld naar me toe en beweerde dat de bussen niet reden in verband met het corona virus. Ik merkte dat ik er niet helemaal bij was, door slaapgebrek en die rare droom. Er was een taxichaufeur die uitstapte en die vent van het vliegveld sprak de taxichaufeur aan zei dat ik in kon stappen, ze hadden badges om van het vliegveld dus ik vertrouwde het maar. Ik vroeg nog of ik er voor moest betalen, daar kreeg ik nauwelijks antwoord op maargoed, ik ben ingestapt en terwijl ik in die auto stapte (die vent die mij aansprak reed ook mee), kreeg ik een onheilspellend gevoel. Ik dacht shit, ja ik heb iets stoms gedaan. Ze gaan me nu kidnappen, hier in Mexico City, ik ga dood, eerst gaan ze me beroven en vermoorden.
Ik vroeg wat dingen aan hun, zoals hoe lang het duurde voordat we bij die terminal waren. En ja hoor, die vent die dit even regelde, zei dat ik moest betalen, 700 peso, oftewel 30 euro voor een ritje van nog geen 5 minuten. Toen werd ik bang want ik had nog maar iets van 300 peso op zak en deze gasten waren duidelijk niet te vertrouwen en daarnaast was ik niet van plan hun te betalen, dan hadden ze van te voren duidelijk mijn vraag moeten beantwoorden. In eerste instantie leek die vent die meeging boos te worden maar ze konden mijn angst op dat moment proeven volgens mij en ik legde uit dat ik geen cash had en naar een ATM moest. Toen zag ik ineens verzachting in die man zijn ogen, mijn deur was ook op slot, maar hij keek me aan en besefte blijkbaar dat ik geen rijke Europeaan was maar een arme backpacker en hij pakte mijn tas en deed netjes de deur open en ik liep weg. Typisch gevalletje toeristje aftroggelen, maar toch voelde de situatie en de energie van deze mannen heel bedreigend, pas in de auto eigenlijk toen ik het dus door kreeg. Nouja, dat hadden we ook weer gehad en mooi leermoment om scherp en alert te blijven, want ja want ja, wie stapt er nou bij vreemde Mexicanen in de auto, al werkten ze daar wel en was er geen rode bus te bekennen.
Toen een paar uur later de gate openging kwam ineens het besef dat ik helemaal niet naar Nederland wilde omdat ik in Nederland mijn geluk niet lijk te vinden, ik wilde in die rij met al die gestrande Hollanders echt verdwijnen in het niets. Ik viel in slaap in het vliegtuig en alsof 9 uur in een paar minuten voorbij waren gevlogen en ik stond op schiphol. Boem, nieuwe tijdlijn. Ik werd weer de gare, depressieve, chaotische verstrooide versie- zelf die ik allang niet meer wil zijn maar soms toch nog ben.
Sinds mijn terugkeer in Nederland nu 2 maanden geleden lijkt het alsof er een tijdlijn- rollercoaster heeft plaatsgevonden. Iedere tijdlijn waar ik mee te maken heeft is verbonden aan een bepaalde gemoedstoestand, gedachtevormen, keuzes die ik maak, de dingen die ik doe, gewoontes en patronen die zich laten zien, de mensen die ik spreek en de situaties waar ik in kom of juist niet kom. Normaal gesproken gaat het bij mij in periodes van een aantal maanden waar tijdlijnen zich als periodes met een bepaald karaker aandienen. Nu lopen al die tijdlijnen en periodes dwars door elkaar in mijn leven en lijkt het wel of ik steeds moet puzzelen terwijl er iedere keer stukjes lijken te ontbreken. Die droom die ik had in Mexico is uitgekomen. Door dat alles door elkaar heen gaat en ik op het moment nergens meer in lijk te slagen lijkt het of er een downgrade heeft plaatsgevonden. Ik was goed bezig voor Mexico, het was een tijdlijn van 10 maanden waarin ik in een opwaarste tempo vooruitging in mijn groei en persoonlijke leven. Nu is de boel gekanteld en gaat het heen en weer. Gelukkig begrijp ik wel wat er gebeurt en kan ik er nog redelijk rustig onder blijven, op sommige dagen na, zoals de trouwe lezer wellicht in mijn vorige blog heeft gelezen.
Wat ik weet en voel met betrekking tot het fenomeen tijdlijnen is dat er nu een cruciaal punt is aangekomen op aarde. Op dit moment en zeker met de collectieve angst en zorgen van mensen met betrekking tot het corona lijkt er een split in bewustzijn en de tijdlijnen te komen. Alsof er nu 2 hoofdtijdlijnen lijken te ontstaan die meer vorm gaan krijgen in de nabije toekomst. Maar naast deze hoofdtijdlijnen zie ik allemaal vertakkingen, allemaal pre- tijdlijnen, een soort tussenwegen waar mensen doorheen reizen.
Het gaat zo snel nu, de situatie in de wereld, de zieke maatregelen van de machtselite en de deepstate zoals de uitrol van 5G, vaccinaties in de worst case scenario, 1,5 meter maatschappij en de lockdowns met een globale economische crisis tot gevolg, censuur van alternatief nieuws wat berust op de waarheid, de uitrol van smartcities en een smartgrid, totale dictatuur door de vrijheden die ons afgenomen worden. Dit is nu allemaal aan de gang en in het ergste geval als mensen niet opstaan in hun kracht en waarheid en blijven wegkijken en doorslapen dan zal de massa of in iedergeval de mensen die niet bewust kiezen en in ontkenning blijven in de mindere tijdlijn komen waar totale controle heerst. Een tijdlijn waar een AI grid ( artificial intelligence) wordt gevorm, waar kunstmatige intelligentie jou zal besturen en niet andersom.
Dit is iets waar ik de laatste maanden mee bezig ben omdat bij iedere keer dat ik wakker word in de ochtend het de vraag is in welke tijdlijn ik kom. Ook al sta ik met nog zoveel bewustzijn op, scan ik mijn hersenen en lijf even en stem ik mij af op hoe ik me die dag ga voelen. Toch lijkt dat niet altijd te helpen en invloed te hebben op de dag zelf en de tijdlijn waar ik in kom. Uiteraard hebben tijdlijnen te maken met keuzes maar naast dat lijkt het wel alsof er algoritmes en technologieën bezig zijn om mijn systeem te besturen.
Ik voel mij af en toe een proefkonijn van een stel wetenschappers die lijken in te breken in mijn gemoedstoestand en mijn hele systeem. Alsof er spyware en virussen door mijn software heen loopt en er gekloot wordt met tijdlijnen in mijn leven. De ene dag ben ik zonder aanleiding depressief en moedeloos, ervaar ik gruwelijke pijnen in mijn lichaam en is het leven een zware last, een hel op aarde. En de andere dag gaat het heel vlotjes, loopt het lekker,voel ik me goed en is mijn denken en voelen heel anders, het lijkt zelfs of ik er anders uit zie in de spiegel, dan zijn er ook een soort tussendagen waarop ik tussen deze staten van zijn in zit, waarin ik iets neutraler ben. In iedere tijdlijn eet ik anders, denk ik anders, heb ik andere passies en doelen, trek ik bepaalde vrienden aan of juist niet.
Ik kan mij voorstellen dat dit allemaal heek bizar kan klinken, maar het hoge woord wil eruit want ik voel dat het juist nu heel belangrijk is om over dit soort onderwerpen te praten, zeker als het een paranormale twist heeft. En ik ben daarnaast benieuwd wie dit ook zo ervaart.
Ik heb zelf besloten om voor de goede tijdlijn te kiezen waar waarheid en integriteit gelden. Dus alles op tafel ,heel de beerput aan duisternis in zowel de wereld als in jezelf op micro en macro niveau. Met de billetjes bloot, elluminate the darkness zodat er een nieuwe wereld mag ontstaan. Een wereld waarin de verhoudingen eerlijk, integer en menswaardig zijn. Een nieuw systeem met respect voor de natuur, de mens zelf en waar gelijkwaardigheid geldt. Ik moet gelijk denken aan vrije energie, een eigen geld of ruilsysteem, permacultuur, holistische en plantaardige geneenskunde, ruimte voor creatie en manifestatie vanuit de diepere zelf, het wezen van de mens, technologie in goede handen ten dienste van iedereen. Allemaal mooie dingen maar voordat dit verwezenlijkt gaat worden moet alle shit op tafel. Dat betekent op persoonlijk en collectief niveau.
Collectief lijkt er een versnelling plaats te vinden, steeds meer mensen die wakker worden en vragen beginnen te krijgen. En persoonlijk kan ik alleen maar voor mezelf praten in dit geval en kan ik zeggen: work in progress. Ik heb nog wat bagage op te ruimen en daar ben ik mee bezig. Ik hoor weleens mensen zeggen wanneer je zogezegde ‘conspiracy’ onderwerpen aansnijdt, dat ze toch geen invloed hebben op wat er speelt in de wereld en lekker hun leventje willen leven zonder er iets van af te willen weten. Of dat de wereld nooit zal veranderen en altijd zal blivjen zoals het is, zie ik ook vaak voorbij komen. Nou, noem mij maar een idealist, maar ik weet dat dat de grootste onzin is en iedereen die err zo over denkt wens ik veel succes in de andere tijdlijn, de wegen gaan dus scheiden want ik ga niet je mee in die zijnswijze. In mijn wereld zijn mensen namelijk machtige gelijkwaardige creators en geen makke schaapjes die in deze matrix zoals we ‘m nu kennen willen blijven. Adios, zou ik zeggen.
Dat was weer even een stuk over tijdlijnen, ik heb er nog veel meer over te schrijven, ook over paralele realiteiten en hoe zich dat verhoudt tot de droomwereld. In de niewe tijdlijn die zich aan het verfijnen is ga ik ook maar eens wat waker schrijven en mijn visie met jullie delen.
Ik zou zeggen, stay tuned als je het leuk vind wat ik schrijf en tot de volgende keer.
-X-
Anita
