Eenzaamheid is mij helaas niet onbekend. Sterker nog ik ervaar het op dagelijkse basis al behoorlijk wat jaren. Ik vraag mij regelmatig af: wat brengt mij dit nog langer?
Door chronische pijn en emotionele en mentale klachten vanuit complex trauma kom ik de dagen moeizaam door wat zich resulteert in het feit dat ik weinig tot geen afspraken maak en dus ook bijna geen mensen zie. Het is soms gewoon eng hoe vaak en veelvuldig ik alleen ben. Vroeger kon ik er echt van genieten maar tegenwoordig lijk ik er niet aan te kunnen ontsnappen en zit er een doodse energie aan verbonden.
Als je lekker in je vel zit of je in ieder geval je goed genoeg voelt om te werken en normale dingen te doen en dus sociaal te zijn zal je hier minder van merken en is het misschien meer iets wat je bij tijd en wijle overvalt. Ik ervaar het helaas dagelijks zelfs al heb ik contact met mensen. Het is een existentieel gevoel van eenzaamheid wat ik nog steeds aan het onderzoeken ben met de hamvraag waarom het me nog niet gelukt is om die eenzaamheid om te buigen in iets anders. Vanuit mijn ervaring is het van de zon de maan willen maken, iets wat even niet in mijn bereik ligt. Er zit iets diepers in verscholen waar ik niet voor weg kan lopen lijkt wel.
Het is een tijdperk waar je heel makkelijk mensen zou kunnen ontmoeten in dit digitale gebeuren maar ik heb me nog nooit zo afgezonderd en niet verbonden gevoeld met mensen. Het is gewoon bizar. 10 jaar geleden schreef ik al over mijn bestaan als einzelgänger maar nu is het wel heel erg. Het lijkt erop dat ik steeds een diepere laag van mezelf tegenkom in mezelf alsof de doos van Pandora is open gegaan met iedere keer weer een nieuwe verdieping van mijn binnenwereld. De buitenwereld lijkt er even niet zo toe te doen al zou ik het maar wat graag anders willen zien.
Soms zou ik gewoon vastgehouden willen worden in die pijn, eenzaamheid en verdriet maar er is niemand buiten mezelf behalve ik zelf die dit voor mezelf kan doen op dit moment dan. Tegelijkertijd kom ik steeds meer mijn kracht en waardigheid tegen die ik ook niet meer zo makkelijk deel met anderen. Neem intimiteit en mannen, dat is een gevoelig onderwerp. Vroeger ging dit makkelijker, ik leerde mensen kennen en er gebeurde iets. Nu vind ik zelden iemand leuk of aantrekkelijk en als dat wel het geval is lijkt er haast een blokkade ingezet te worden waardoor die persoon niet toegankelijk wordt gemaakt en het er dus gewoon echt niet in zit. Ik voel vaak dat het divine protection is alsof ik even beschermd moet blijven in mijn cocoon want ik zit nog wel als een rups in een cocon en het lijkt mij niet dat je een andere rups of vlinder uitnodigt in je cocon. Of misschien wel maarja, het gebeurt niet tenzij het een diepe overtuiging is die ik uit het raam mag flikkeren en wel vandaag nog.
De reden dat ik dit deel is omdat ik weet dat ik niet de enige ben die het zwaar heeft in deze bizarre tijd. Wellicht kan het geen kwaad om een beetje herkenning en erkenning bij elkaar te vinden, zeker de mensen die ook kampen met zaken als eenzaamheid. In deze tijd met zonnestormen waar alles wordt losgetrild wat niet meer dient en nieuwe hogere frequencies de boventoon gaan voeren wordt alles wat niet meer werkt extra gevoeld. Blokkades, ongezonde patronen en hechtingsstijlen, trauma, entiteiten, diepgewortelde overtuigingen. Alles wordt pijnlijk voelbaar en zichtbaar. Een aantal jaar geleden kon ik nog weleens een zijweg inslaan en kwam ik weg met een tijdelijke shortcut maar nu is het 20 for 7 trillingstijd en met trillingstijd bedoel ik dat alles wat niet meer dient uit je systeem getrild wordt net zolang tot het er echt uit is. Ik bedoel dit niet alleen letterlijk want mijn lichaam doet momenteel bizarre dingen zoals trillen en purgen van alles wat nog onverwerkt en vast zat in mijn systeem.
De void is een plek waar de meeste mensen niet naar toe willen reizen. Het is de absolute leegte dat meestal snel opgevuld diende te worden met afleiding en meuk. Want ja, die leegte toelaten dat wil toch niemand. Die void is helaas mijn dagelijkse kost en toch weet ik dat van daaruit alles kan ontstaan en het zinvol kan zijn om juist wel die void aan te gaan ook om na dit leven uit de reïncarnatie cyclus te komen maar daar kom ik nog wel een keer op terug.
Ik zeg eerlijk: ik vind die void ook vreselijk maar het lijkt wel of het onvermijdelijk en ik wordt er naar toe bewogen en mee geconfronteerd om al mijn weerstand naar die void toe los te laten. Een overgave aan de void, hey void jij ook weer daar, als een oude vriend en raadgever en lege ruimte tegelijkertijd die even langs komt.
Dus ja, misschien is die eenzaamheid wel ergens goed voor. Met al teveel poespas, afleiding en opvulling zal de verborgen schat van de void ook niet naar je toekomen. Ik probeer het dus maar een kans te geven en even tijdelijk bevriend te worden met die void. Voel ik me er lekker bij? nope, totaal niet eerder verschrikkelijk maar de feel good mentaliteit lijkt ook niet te werken ja als instant gratification en tijdelijk plezier maar de verdrongen en negeerde leegte zal op gewoon op de loer blijven net zolang tot je de moed durft te verzamelen om er zachtjes kennis mee te maken.
Dit wilde ik even delen vanuit mijn ervaring. Ik ben een erge voorstander van liefdevolle verbindingen, connecties, mooie samenwerkingen maar nu even de void. Wie weet wat daaruit ontstaat!
Liefs,
Anita Sulis
