Een tijd geleden ben ik behoorlijk ziek geworden waar ik nog van aan het herstellen ben. Er was pseudomonas geconstateerd in mijn longen en ik heb verschillende parasieten waaronder ropeworms en liver flukes. Een jaar geleden begon de ellende eigenlijk toen ik iets heb opgelopen in mijn aura tijdens ayahuasca en truffel ceremonies. Dit in combinatie met een hoop verliezen waaronder mijn vorige relatie en een aantal vrienden in een korte tijd maakte dat mijn lichaam dit niet goed leek aan te kunnen waardoor ik om de haverklap ziek werd beginnend met een longontsteking.
En vanaf maart ben ik in een constant gevecht voor mijn leven lijkt wel. De meeste mensen in mijn omgeving lijken het niet echt te begrijpen en om eerlijk te zijn begrijp ik het zelf nog maar net. Ik heb in begin april op het randje van de dood gezeten. Ik lag op de bank terwijl ik doodsbenauwd was, extreem verzwakt, vereenzaamd want ik zag niemand meer en ik was aan het hallucineren zou je kunnen zeggen. Wellicht van de parasiet die op de longfoto was waargenomen en mogelijk de pseudomonas en het zwarte spul wat ik ophoest met slijm. Mijn lichaam was aan het opgeven en ik weet nog dat ik op de bank lag en dat ik op dat moment heel dringend een besluit moest maken om van mijn laatste restje kracht nog in leven te blijven want de dood was al in gang gezet. Dit was dan ook één van de meest heftige ervaringen in mijn leven en ik herkende dit ook bij de stervende mensen in de hospice waar ik gewerkt heb.
Uiteraard besloot ik te blijven anders zou ik dit nu niet navertellen.
En hoewel het een stuk beter gaat ben ik nog steeds aan het herstellen en heb ik nog steeds veel rust nodig afgewisseld met dagen dat ik wat meer kan en naar buiten treed. Al jaren mediteer ik veel en sta ik erg in contact met mijn binnenwereld. Maar het afgelopen jaar heb ik nog nooit zoveel gereisd in mijn binnenwereld. En dat terwijl ik al een jaar gestopt ben met plantmedicijnen. Plantmedicijnen heb ik ook niet meer nodig want schijnbaar maken mijn longen uit zichzelf al DMT aan want ik heb nog steeds dagen dat ik alles als een cartoon waarneem, net of ik paddenstoelen of truffels heb genomen. Mijn leven heeft een interessante dan wel pijnlijke wending gekregen na een hoop verlies waaronder het verlies van mijn gezondheid.
De roep naar binnen is nog nooit zo sterk geweest als het afgelopen jaar, toen mijn ex bij me wegging. Ik ben toen in een proces terecht gekomen waarbij mijn oude identiteit compleet op de schop is gegaan. Mijn innerlijk kind wat nog doorwerkte in relaties heb ik met liefde moeten aanpakken, mijn schaduwstukken zijn als vulkaanuitbarstingen aan de oppervlakte gekomen ten tijde van het ziek zijn en mijn diepe innerlijke veranderingen. De grootste avonturen vinden plaats in mijn binnenwereld. De buitenwereld weerspiegelt dit nog niet helemaal omdat mijn wezen en lichamelijk gestel nog steeds om veel rust en bezinning vragen met korte periodes van avontuur. Teveel prikkels van buitenaf in een langere periode verdraag ik niet al te goed namelijk. Maar alles wat ik beleef doe ik met volle aandacht en al mijn zintuigen, onder het mom van kwaliteit boven kwantiteit. Ik merk ook dat ik niet meer warm loop voor interesses die ik eerder had zoals naar een festival gaan, daten, plantmedicijnen om maar wat te noemen. De natuur had al een belangrijke plaats in mijn leven maar krijgt het steeds meer.
Ook leef ik momenteel bewust celibaat sinds en dat voelt heel goed.
Ik heb te maken gehad met een parasitaire infectie dat zich voedde met mijn levensenergie vanuit mijn solar plexus en daarom ben ik uberbewust op het gebied van intimiteit. Ik heb alleen nog maar behoefte aan bewuste relaties. Mijn vorige partners waren niet zo bewust en dat werkt niet meer in mijn leven omdat ik de neiging heb om andermans trauma en emoties te absorberen. En hoewel dat mijn eigen verantwoordelijk is heb ik duidelijk doorgekregen in de maanden van mijn innerlijke reis dat ik alleen nog maar met iemand kan zijn die het innerlijk werk doet wat ik zelf ook doe. Iemand die zich dus niet laat leiden door puur lust en de lagere (ego) aspecten en puur gericht is op 3D praktijken en instant gratification. Voor minder ga ik niet ook al zou het betekenen dat ik voor altijd single zou blijven, dat risico neem ik dan maar want settelen voor less zit er niet in. Ik heb tijdens het ziek zijn en mijn innerlijke reizen heel goed voor mezelf moeten zorgen en ik merk dat mijn zelfliefde een enorme boost heeft gehad. Vroeger was ik erg goed in het negeren van mijn behoeftes en dat is iets wat ik aan het afleren ben. Ik wil alleen nog maar het beste voor mezelf en als iets niet goed voelt is het gewoon nee, een eerlijke nee omdat het gewoon zo is.
Omdat ik nog steeds veel tijd doorbreng in mijn binnenwereld en andere (parallelle) realiteiten waar mijn aandacht schijnbaar nodig is, kan ik niet al te vaak in deze fysieke realiteit aanwezig zijn of dingen doen. Ik ben dan wel aanwezig in mijn lichaam maar niet in de matrix. Dit maakt ook dat ik niet vaak bereikbaar ben voor mensen omdat ik daar ruis van krijg. Ik wordt daarin uitgedaagd om mijn grenzen aan te geven en mijn eigen ritme en tempo te behouden ook als mensen daardoor offended zijn en het persoonlijk nemen. Dat is dan maar zo.
Ik voel dat het een stilte voor de storm is en dat er iets gaat gebeuren naast mogelijke lockdowns wat nog veel bizarder is. Wat het precies is weet ik niet exact, dat wordt nog duidelijk maar wat ik wel weet voor nu is dat het nodig is om meer en meer naar binnen te keren waar het kan.
Het is nu de tijd om oude thema’s, verdriet, trauma en issues op te lossen van binnen zodat er meer kracht, integriteit en ruimte vrijkomt om het nieuwe te laten stromen. Oude systemen gaan globaal instorten als een kaartenhuis. Mensen gaan pijn ervaren en te maken krijgen met verlies. Het vraagt dus de nodige innerlijke kracht om hier mee om te kunnen gaan en niet ontvoerd te raken in de chaos dat gaat komen. Waar dat om gaat heb ik een flink voorproefje gehad. Het afgelopen jaar heb ik te maken gehad met behoorlijk wat verlies, desillusies, ziekte en verdriet. En hoewel ik nog steeds aan het revalideren ben lijkt mijn kracht steeds meer door te pijn en emoties heen te komen, alsof de innerlijke goddelijke kracht iets onvermijdelijks is.
Het is een erg interessante tijd want hoewel er in de buitenwereld veel gebeurt en alles op shaken staat kan de binnenwereld net zo turbulent zijn als je er bewust van bent en er contact mee durft te maken.
Ik hoop en sta voor een betere wereld en nu wil ik niet als Ghandi klinken maar het begint toch echt bij jezelf. Al wil ik geen speeches houden en klinken als de wijsheid den zelve met mooie spirituele verhalen en quotes. Gewoon, what you see is what you get. Ik heb altijd een wereld voor me gezien met een homeostase, een enorme harmonie met alles wat is en of we dat gaan meemaken dat weet ik niet. Wel zal ik alles doen wat in mijn macht ligt om te belichamen wat daar voor nodig is. Dat maakt dat ik nu en vele anderen met mij energetisch door het slijk gaan om dit mogelijk te maken.
Spannend en uitdagend kunnen we wel zeggen. Ik ervaar enorme energetische en emotionele rollercoasters vaak ook in combinatie met de zonnestormen en als de Schumann resonantie heel hoog is maar ook op kalme dagen kan het stormachtig aanvoelen. De trilling op aarde is zo aan het veranderen en het bewustzijn neemt zo toe, je kan er gewoon bijna niet meer om heen. Soms pijnlijk maar toch ook heel mooi om in deze omwenteling van de aarde aanwezig te zijn hier en dit mee te maken in een menselijke ervaring. En terwijl ik dit zo schrijf weet ik ook weer waar ik het voor doe.
Veel kracht, liefde en steun gewenst voor iedereen die het kan gebruiken.
In kracht en liefde
Anita Sulis
