Een aantal jaar geleden kreeg ik te maken met heftige fysieke en psychische klachten die ik maar niet kon verklaren. Het is een waslijst van hier tot Tokio waar je eng van wordt. Mijn huisarts behandelt me als een minderwaardige aansteller die ze ziet vliegen en artsen nemen me ook niet helemaal serieus. Dat terwijl ik voortdurend ziek thuis ben en niet in staat ben om te werken en sociale activiteiten voelen als een marathon waardoor ik maar al te vaak nee moet verkopen. Voortdurend moet ik rusten als een zieke oude vrouw die levensmoe en terminaal is, want eerlijk: zo voel ik me helaas wel.
Als je een half jaar geleden had gezegd van goh ‘je klachten, depressies en je longproblemen komen van je borstprotheses’, dan had ik daar hard om gelachen en heel dat idee van Breast Implant Illness onder het tapijt geveegd. Ik had er wel vaker over gehoord en gelezen maar ik wilde er niets van weten, weg ermee. In mijn universum bestond het gewoon niet punt. En weer zat ik thuis met extreme benauwdheid, ophoesten van vreemd (zwartkleurig) slijm, vermoeidheid, pijn in mijn borstkas, moeilijke hoofdpijnen, depressies, slaapproblemen, candida, gewrichtsklachten, pijn in mijn lever, darmen, nieren en angstklachten, haaruitval en ga zo maar door. Ik heb lange tijd gedacht dat het te maken had met ascensie symptomen en het verwerken van trauma en emoties want ook daar ben ik mee bezig. Maar ik voelde al die tijd dat er nog iets anders aan de hand was wat ik nog niet helemaal onder ogen wilde zien.
Ik had inmiddels een pact gesloten met mijn boobs, dat we samen 1 waren geworden als een heilig huwelijk en dat ze mij geen kwaad zouden doen. Dit werkte even tot ik weer zo ziek werd als ik weet niet wat. Inmiddels werd duidelijk dat de relatie tussen mij en mijn borsten met siliconen nogal toxisch was geworden. Weer werd ik ziek en steeds maanden achtereenvolgens was ik aan het detoxen waardoor het weer even ging en vervolgens ging het weer van voor af aan.
Ik heb dagen en die zijn in de meerderheid dat ik het gevoel heb dat ik doodga, letterlijk en figuurlijk. Mijn lijf voelt op en versleten alsof het aan een vechten is tegen een eng monster, een demon wat in me zit. Ook daar schrijf ik over in mijn blog over paranormale zaken en schaduwwerk maar daar gaat dit niet over. Ik moest nadat zoveel mensen me erop wezen en ik in een visioen doorkreeg dat ik nog maximaal 2 jaar te leven heb inzien dat ik mogelijk toch we ziek ben door de siliconen die ik nu 13,5 jaar heb.
Toen ik die visioen en ingeving doorkreeg dat ik in 2024 zou dood gaan en ik dat aan mijn toenmalige vriend vertelde dumpte hij me. Geweldig, ook dat nog. Dat was zo’n klap in mijn gezicht dat ik helemaal extreem ziek werd en weken achtereenvolgens ziek en versleten op de bank of bed lag. Het leek wel of mijn ziel compleet in elkaar was gestort. Ik zag hem op dat moment als de liefde van mijn leven en ook al wist ik niet waarom ik die ingeving had en hoe ik het moest verklaren. Ik voelde wel een daar daar een ingrijpende waarheid in zat. Hij voelde dat ook en kon daar niet mee omgaan. Nu weet ik en erken ik eindelijk wat die ingeving mij probeerde te vertellen. Afgelopen week kreeg ik door dat ik 2023 misschien niet eens haal omdat ik niet kan doen hier op aarde waar ik voor kwam omdat mijn zieke lichaam mij steeds in de weg zit.
De prothese tijdbommen moeten er dringend uit. Het is urgent, dat voel ik. Helaas wordt het niet vergoedt want op de MRI scan bleek dat ze niet gescheurd zijn. Ik hoopte zo op een lek of scheur want in dat geval vergoedt de zorgverzekering de operatie. Ik moet de operatie zelf betalen terwijl ik op de armoedegrens leef omdat ik helaas niet in staat ben om te werken hierdoor. Dit maakt dat ik door enorme vicieuze cirkels ga. Dit maakt dat ik een crowdfunding ga opzetten in de hoop dat mensen een donatie willen geven zodat ik voor deze operatie kan sparen.
Ik ben niet zo’n marketing type en ik vind het ook helemaal niet leuk om te moeten bedelen en mezelf in spotlight te zetten. En dan moet ik mezelf verkopen in de hoop dat ik zo mijn operatie kan realiseren. Tja, ik ben niet de enige natuurlijk en ik heb in dit geval ook geen andere keus.
Ik heb er een hekel aan als ik om hulp moet vragen en daarom hoopte ik uit de grond van mijn hart dat die MRI- scan zou tegenvallen zodat de operatie vergoedt wordt. Maar het universum daagt me uit om hulp te vragen. Ik ken meer vrouwen vooral uit Amerika die in dit proces zitten en dezelfde klachten hebben waardoor ook hun leven verziekt is.
Bij heel veel vrouwen die de operatie al ondergaan hebben is hun leven aanzienlijk positief veranderd omdat hun klachten zo goed als weg zijn. Sommige blijven wel klachten houden, dat is het risico.
Ik moet steeds meer de moed vinden om nog te willen leven want diep van binnen heeft een deel in me het opgegeven. Maar hier wil ik niet aan toegeven. Ik heb het gevoel dat door die operatie mijn leven ineens een hele andere wending gaat krijgen. Op dit moment ben ik weer ziek, met veel benauwdheid, slijm ophoestend. Overigens hadden ze ook P
seudomonas fluorenscens gevonden in mijn sputum en ook dat is gerelateerd aan bacteriën die voorkomen bij siliconen implantaten. Eigenlijk wilde ik hier nooit mee naar buiten treden omdat ik het liever privé wilde houden maar als je op een begeven moment zo ziek en levensmoe ben dan interesseert je dat niet meer. Ik moet alles op alles zetten om beter te worden maar eerst moeten die gifzakken uit mijn borstkas.
Desnoods voer ik de operatie eigenhandig uit met een stanley mesje en een flinke dosis ketamine, als het allemaal niet wilt lukken met de operatie. Wat ik hiermee wil zeggen is dat je op een begeven moment zo verschrikkelijk wanhopig wordt omdat je constant niet geloofd of gehoord wordt, niet alleen door artsen maar dus ook door andere mensen in je omgeving die denken dat het tussen je oren zit en met andere woorden zeggen dat je je aanstelt.
Dat laatste stoort mij nog het meest. Ik moet zeggen dat je in moeilijke fases van je leven zoals dit dan ook echt veel sneller achter de ware aard van mensen komt. Ik kan er heel slecht tegen als mensen je gaslighten terwijl je door een lijdensweg gaat, het enige wat er in principe gevraagd wordt is begrip en compassie. Gelukkig zijn er ook hele fijne mensen om me heen die wel steun bieden, alleen kan ik niet vaak de deur uit waardoor ik toch vaak thuis aan het rusten ben en niet veel mensen zie.
Mocht de operatie doorgaan en ik eindelijk kan herstellen (dat werkt niet goed als er nog inzitten, blijkt uit ervaring) dan wil ik mij hard maken voor dit fenomeen samen met andere vrouwen want dit mag gewoon niet meer gebeuren. Ik hoor en lees dagelijks duizenden vrouwen die hier door heen gaan en wat we allemaal gemeen hebben is dat onze levens praktisch verziekt zijn door die ene beslissing om borstprotheses te nemen. Terwijl ons was verteld dat het veilig en effectief was, yeah right. Toen ik 13,5 jaar geleden naar de Bergman kliniek ging vertelde de chirurg dat het absoluut geen kwaad kon voor je gezondheid en dat het veilig is en ze nooit kunnen lekken. Ik geloofde hem en misschien geloofde hij dit zelf ook, dat weet ik niet. En blij dat ik was om van mijn erwten op een plank naar een B/ kleine C cup ging.
Als kind zijnde keek ik op naar pubermeiden die borsten kregen en dacht ik wow die krijg ik later ook. Maar ik kreeg ze niet totdat ik bijna 4000 euro neer moest leggen zodat mijn kinderdroom in vervulling ging. Ik was mij van geen kwaad bewust wat dit voor gevolgen ging hebben, later in mijn leven.
Als ik toen wist wat ik nu wist. Ik weet nog dat ik hele nare opmerkingen kreeg van mijn eerste vriendje over mijn te kleine borsten expres maakte hij opmerkingen over vrouwen met grote borsten zoals Fajah Lourens destijds, puur om mij onzeker te maken. En toch was dat niet mijn drijfvuur want die kwam heel intrinsiek vanuit mijn kinderwens.
Dat ik straks amper borsten overhoud is eigenlijk het laatste wat me interesseert. Het is een pijnlijke harde les om in te ziek dat je gezondheid het allerbelangrijkste is, zonder dat kom je bijna nergens. Mijn huidige tieten passen ook meer mijn mijn oude persona die ik nu niet meer ben. Schoonheid en zelfvertrouwen zit hem wat mij betreft niet meer in een cupmaat maar diep vanuit je core en uitstraling van binnenuit.
De operatie is de eerste stap om echt beter te worden en weer vooruit te komen in het leven. De beweging voor dit fenomeen is enorm, duizenden tot wel miljoenen vrouwen die erkennen dat ze ziek zijn geworden door de last van de implantaten in hun borstkas. Het is serieuze business. Ik hoorde zelfs een vrouw beamen dat ze 3 keer kanker heeft gehad en dat Breast Implant Illness zwaarder was voor haar dan al die keren kanker bij elkaar opgeteld. Dat was schrikken en tegelijkertijd opluchtend zodat ik wist dat ik niet gek was.
Als je overigens zelf implantaten hebt en/of vragen hebt, neem gerust contact op, daar sta ik absoluut voor open. Zo help je elkaar want steun en hulp is hard nodig omdat de FDA nog bezig is met een officiële erkenning van dit fenomeen waardoor we nog maar wat vaak voor gek worden verklaard.
Ik zal nog zeker een update geven over de verdere stand van zaken en wens iedereen heel veel sterkte die ook in deze situatie zit. Ook voor jou hoop ik dat je spoedig verlost mag worden van je gifbommen zodat je weer je leven kunt oppakken.
Veel liefs en kracht,
Anita Sulis
