Het is me allemaal wat de laatste tijd. Ik sta af en toe zo perplex van wat ik allemaal ervaar dat het haast met geen pen te beschrijven valt. Maar ik ga nu toch maar even een poging doen om er woorden aan te geven.
Al jaren schrijf ik over thema’s als de Dark Night of the Soul waar ik vaak door heen ben gegaan. Zo ook nu en naast dat zit ik al wat jaren in een intense psycho spirituele crisis waarbij al het oude afbrokkelt in mijn binnenwereld wel te verstaan. Als kind zijnde heb ik hele duistere taferelen meegemaakt waardoor ik nu op latere leeftijd de rekening van krijg gepresenteerd. PTSS met uitstel van expressie bij kinderen en op latere leeftijd. Het is ongelofelijk hoe de mind zich kan splitsen in delen of noem het alters maar ik zie het meer als kinddelen of schubpersoonlijkheden.
Een aantal jaar geleden begon de crisis in mijn binnenwereld wat zich vertaalt in heftige fysieke klachten, overweldigende emoties en diepe angsten. Ik heb soms goede dagen die ik heel efficiënt probeer te benutten maar over het algemeen is het een overleving en een grote opgave om de dag weer door te komen. Regelmatig vraag ik mij af ‘gaat dit nog wel over?’ want de angst dat het permanent is ligt sterk op de loer. Diep van binnen weet ik dat het tijdelijk is en dat het dus tijd nodig heeft om mij te ontdoen van de diepe vastgezette emoties en traumavelden die 30 jaar lang in mij hebben gebroed zonder daadwerkelijk te weten wat er nou precies aan de hand was.
Tegelijkertijd is er nog iets anders aan de hand. Iets wat niet met psychologie valt te verklaren. Ik voel namelijk een immense shift hier op aarde waarbij het oude systeem en lagere frequenties worden los getrild. Ik ervaar het iedere dag in mijn lichaam. Ik ben zo hyper- sensitief dat ik op dagelijkse basis aan het trillen ben. Wat als ik je zeg dat ik letterlijk mijn chakra’s voel zitten energetisch door mijn fysieke lichaam heen. Ik voel zoveel discomfort en energetische bagger wat vanuit mijn buik door mijn keel heen eruit getrild wordt.
Het is een combinatie van emoties, angst en traumavelden, maar ook entiteiten en zelfs demonen die via entry points in mijn jeugd en later tijdens een verkeerde ayahuasca ceremonie zich in mij hebben genesteld. Ik ben niet overgenomen maar ze voeden zich met mijn trauma, het zijn als het ware life- missery feeders.
De afgelopen jaren heb ik al veel uitgezuiverd en verwerkt maar er is nog een flinke laag en ik mag hopen de laatste die nu afgepeld wordt. het probleem met entiteiten en demonen is dat je ze zo vaak kunt verwijderen of laten verwijderen als je wilt door een sjamaan bijvoorbeeld. Het enige probleem is dat als er nog veel trauma en vooral dus onverwerkte emoties en shock aanwezig is in het energieveld en het lichaam dat ze zo weer terug komen via aanhechtingspunten.
Regelmatig kijk ik mezelf aan in de spiegel en vraag ik mezelf af: hoe lang houd je dit nog vol man? Het lijkt namelijk of ik een oceaan aan verdriet en lijden in mij draag wat onmogelijk allemaal van mij kan zijn zoveel dat het is. De meeste mensen om me heen weten eigenlijk niet eens door wat voor lijdensweg ik precies ga omdat het ik het zo overweldigend vind wat ik ervaar vind ik het lastig om er de woorden aan te geven en de keren dat ik mensen zie en even naar buiten treed wil ik het er soms ook helemaal niet over hebben. Het helpt wel als mensen het gevoelsmatig begrijpen en oprecht geïnteresseerd zijn en niet de fixer proberen uit te hangen. Luisteren en validatie is voor mij de sleutel.
Een aantal weken geleden is de poes van mijn ouders overleden nadat ik voor mijn doen een goede periode heb gehad waarin ik veel heb kunnen ondernemen buitenshuis. Nadat ze is gestorven ben ik in een rite of passage gekomen. Er is zo’n diep rouwproces getriggerd waar ik al 2 jaar in zat maar deze is nu zo vlijmscherp en rauw dat er een diepere pijnlaag is getriggerd van nog meer oud zeer. Toegeven heb ik meer met (huis)dieren dan met mensen, zeker als je er gehecht aan bent dus dit valt bij altijd wel zwaar. Maar er is iets diepers aangeraakt wat tegelijkertijd een kans was om nog meer te voelen wat ik nog tot dan toe mogelijk hield.
Ik heb veel tekenen gehad van Amy de overleden poes waarin ze mij vertelde dat ze begraven wilde worden en absoluut niet in mijn vriezer wilde, we kregen haar namelijk pas een week later terug van de boswachters omdat haar overlijden niet goed was doorgekomen bij ons. Daardoor was er misschien sprake dat haar lichaam even in de vriezer moest alvorens we haar zouden cremeren en begraven. Ik zag haar voor me terwijl ze met haar pootjes aan het graven was. De volgende dag toen we haar ophaalden bij de boswachters belde ik het dierencrematorium en zij vertelde mij dat je gelooft het niet, dat de oven kapot was. Letterlijk de oven, de dame die ik aan de telefoon had adviseerde ons dan ook vriendelijk om haar maar te begraven als dat mogelijk was. En ook kon ik haar niet meer in de vriezer doen want ze was helaas al aan het ontbinden.
Ik heb Amy gehoord, gezien en haar zachte vacht gevoeld in mijn droom totdat ze verdween in een skeletje en ik nog voor ik wakker werd zag hoe het programma: ‘de dood’ actief werd in mijn hersenen, ik zag dit als een draaikolk boven me en na deze droom kwam ik in zo’n diep proces waarbij de emoties uit mijn botten getrild werden en ik er letterlijk ziek van werd. Alsof ik een eeuwen oud verdriet van duizenden levens eruit aan het janken was, Het was zo overweldigend dat ik 6 dagen bijna non- stop op bed heb doorgebracht want mijn fysieke lichaam kon het gewoon niet meer bijhouden.
Amy is uiteindelijk ook een symbool en katalyst voor deze rite of passage: een inwijding van een diepe rouwproces, een afsterven van een deel van mij wat hier mee gepaard gaat. Het ging door merg en been en hoewel ik nu in een rustiger vaarwater en mij opgeschoond voel weet ik dat er nog een storm gaat komen, wanneer weet ik alleen niet.
Regelmatig verlang ik zo erg naar een rust en veiligheid in mijzelf en mij weer goed en normaal voelen omdat ik mij eigenlijk altijd oncomfortabel of vreselijk voel met hier een daar een uitzondering. Ik moet mezelf dan ook steeds er aan herinneren dat aan alles een eind komt en dit dus ook en dat ik mezelf ook niet moet vergelijken met anderen. Ik bewandel nu eenmaal een weg die velen niet nemen.
Ik heb na vele afslagen en verkeerde wegen de weg naar binnen moeten keren om daar de sleutels en de antwoorden te vinden en dit gaat in de komende tijd steeds belangrijker zijn om de tijd die voor ons ligt door te komen. Zo binnen zo buiten en dat is nu nog meer dan ooit van essentieel belang als je je ware goddelijke expressie wilt behouden en niet meegezogen wilt worden in een madness world waar artificiële intelligentie de overhand kan krijgen. Hoe meer mensen het pad naar binnen bewandelen hoe meer wij de oorsprong terug halen in ons zelf, uit ons zelf naar deze wereld zodat deze wereld een weerspiegeling zal zijn van een wereld die zo mooi is dat je je het bijna niet kunt voorstellen dat dat bestaat.
Alle duistere zooi moet er eerst uitgebaggerd worden en dat doet pijn en is niet leuk. Maar daarna, daarna zal het beter zijn, toch?
Vanuit kracht en liefde
X
Anita
Art Image by: Autumn Skye
