Er is een deel in mij wat mensen haat. Het is de gothic in mij dat ik eigenlijk nooit geweest ben. Maar er schuilt een ware emo- Gothic persoon die het leven en mensen haat. Met zwarte donkere uitgelopen make up op en een aura dat roetzwart is. De spinnen, maden en vleermuizen kruipen er nog net niet vanaf zeg maar. Toch eer ik haar en laat ik haar niet de mond snoeien want ook al zal dit stuk niet voor tere zieltjes zijn toch is het nodig dat dit deel gehoord en gezien wordt en door niemand anders dan mijn zelf via mijn eigen creaties en in dit geval mijn blog. Geen zelf censuur maar vrijuit eruit schrijven.
Mensen vind ik over het algemeen uitermate teleurstellend en dat is dan nog zwak uitgedrukt. Pas als je het echt moeilijk hebt en eigenlijk wel wat support kan gebruiken kom je achter de ware aard van mensen. Je hoort wel dingen van ”ik wil er graag voor je zijn’ of ook zo’n leuke: ‘alles mag er zijn’. Haha, are you sure about that want geloof me als ik dit deel dan houd ik echt nog weinig mensen over want iedereen wil de waarheid maar niemand wil de waarheid echt horen. Mensen blijven liever vastgeroest in hun illusionaire bubbel. Hun fantastische schijnwerkelijkheid in stand houden vol glitter, glamour en fake love en de versie die zij van jou in hun hoofd hebben maar als het er op aankomt en je hebt het zwaar is ineens niemand thuis, behalve als ze wat bij je kunnen halen of als je de praatpaal mag uithangen, dan ben je wel goed.
Ik door zie mensen zo erg, de emo- Gothic in mij he, om even bij de les te blijven. Het is niet zo dat ik niemand leuk vind hoor, ik heb echt een paar pareltjes om mij heen en die weten dat echt wel. Ik ben zeker dankbaar voor een aantal hele fijne connecties. Maar als ik zou mogen kiezen tussen mensen en katten, dan weet ik het wel: geef mij maar katten,honderden, duizenden het liefst.
Katten stellen je gewoon niet teleur tenzij ze doodgaan. Ze zijn er onvoorwaardelijk voor je, al ruik je naar een kliko uit je bek dan zullen ze nog op je schoot liggen en je verterend aankijken alsof je een master god- piece on earth bent. Al lig je jankend te krijsen of schijt je in je broek bij wijzen van spreken, ze draaien hun nek niet om en zullen je niet in de steek laten als je het even moelijk hebt.
En of ze je nou als verzorger, huisgenoot, moeder, vader, kind, personeel of menselijke slaaf zien, wie zal het zeggen maar het maakt niet uit want ze blijven trouw aan je zijde, hoe je er ook bij zit. Ze zullen niet met een triest zakdoekje naar je uitreiken en je sussen met bullshit praatjes om vervolgens je de rug te keren en smoezen te verzinnen om je niet meer te hoeven zien. Katten doen dat gewoon niet, zolang jij er bent, je ze te eten geeft, verzorging en hun kattenbak verschoont, zijn zij er gewoon punt.
Laatst is de poes van mijn ouders overleden. Het is inmiddels 5 weken geleden maar het gemis wordt er niet minder om. De emo- Gothic kan hier heel moeilijk mee omgaan, al mijn kinddelen overigens maar daar heb ik het wel een andere keer over. Mijn conclusie is dat ik de dood van huisdieren misschien wel erger vind dan van de gemiddelde mens. Ik heb ook van die gestoorde gedachtes zoals als je mij zou dwingen een kat of een mens te doden dan zou ik zeker voor een mens gaan. Ik vind mensen gewoon walgelijke egocentrische smerige, geprogrammeerde NPC’s en nutteloze serpenten. En terwijl ik dit schrijf vraag ik mij even of ik toevallig geen achternichtje ben van Bill Gates want ik denk dat hij zich hier ook wel in kan vinden.
Als je door de regels heen kunt lezen, zie je een beschadigd kind deel dat alleen en geïsoleerd is, enorm teleurgesteld in mensen die ze ooit vertrouwde en gefrustreerd en eenzaam is omdat ze er alleen voor staat. Als je alles letterlijk op zou vatten, tja, dan zou je mij inderdaad als een afstammeling van Gates zien, maar ik weet beter.
Ik veroordeel dit deel in mij niet, zij mag er zijn. En ja, ook de grote Anita vind katten nou eenmaal leuker dan mensen, so what!
Het zit in de aard van mijn ziel om een beetje provocerend te zijn, ik doe dat niet expres maar ik plant wel onbewust graag zaadjes. Het ja- knikken en altijd de harmonie bewaren ten koste van jezelf werkt namelijk ook niet. Ik heb mij door de jaren heen te vaak nog klein gemaakt om tere zieltjes te sparen en mezelf te kort gedaan door mij maar niet te uiten omdat mensen ‘er niet mee om kunnen gaan’, want ja, stel je voor dat die bubbel wordt doorgeprikt dat willen we natuurlijk niet.
Het wordt tijd dat ik daar mee op ga houden en mijzelf laat spreken wat er ook gezegd wil worden en of het nu mijn voorkeur voor katten is, hoe ik me werkelijk voel achter die gemaakte glimlach om mensen te sparen, dat doet er niet meer toe. Mensen zijn hoe dan ook uitermate teleurstellend dus ik kan net zo goed zeggen wat ik denk, ik zie toch niemand, basta.
Heerlijk om even zo te spuien om mijn eigen website, moet ik vaker doen zeg. Ik hoop dat ik na dit leven hier nooit meer terug ga keren hier op deze flikkerplaneet maar zal belanden op een aarde waar in ieder geval heel veel katten zijn, of gewoon alleen maar katten en geen mensen zoals we die hier kennen. Er is een sterrenstelsel waar katachtige humanoïde wezens wonen, het Lyran- ras. Recent ben ik er achter gekomen dat ik daar vandaan kom. Ik dacht dat het Andromeda was maar daar had ik mij in vergist. Godzijdank ik ben dus een kat in menselijke gedaante. Ik kan niet wachten om weer te shapeshiften in een katachtig mens en hiermee samen te vloeien
Tot die tijd moet ik het helaas nog even met mensen doen, het is niet anders even uitzingen maar die handel hier. Een dikke proost, cheers, yamas, santé op het bestaan van katten hier op aarde dat mijn leven niet alleen verrijkt maar kleur geeft zoals geen mens dat kan. En op een waardig afscheid op het leven van een van mijn beste vriendinnen Amy de poes die wij hebben moeten begraven. Dankbaar vanuit de grond van mijn hart dat zij er was en af toe tekenen geeft vanuit de kattenhemel daar proost ik op.
Liefs en een kattenklauw toegewenst
X
De Gothic in mij maar bovenal een cat person!
