De afgelopen tijd ben ik door een hele moeilijke fase van mijn leven gegaan.
Ik heb nog nooit zo diep gereisd in de onderwereld van mijn binnenwereld
en emotionele velden waar ik toegang tot had.
Voorheen had ik plantmedicijnen nodig om zo diep te gaan
maar die tijd ligt achter me. In oktober vorig jaar begonnen mijn longklachten toen mijn
relatie onverwachts over ging.
Het verdriet was zo intens dat mijn lichaam er
niet goed mee kon dealen.
Ik zat ook op het hoogtepunt van een lange depressie en dit was eigenlijk de tip van
de ijsberg.In december vorig jaar kreeg ik een synthetisch griepje
(als je begrijpt wat ik bedoel) en een paar weken later kreeg ik weer last van benauwdheid
en hoestte ik zwart slijm op.
Begin januari toen ik zo benauwd was heb ik op een avond tot diep in de nacht heel
veel verdriet eruit gehuild waarop ik de volgende dag weer goed kon ademen,
ik heb mijn longen letterlijk leeg gejankt.
Hierna ging het een tijdje beter.
Ik hoestte nog wel veel slijm maar ik kon gewoon alles doen.
Het werd mij heel snel duidelijk dat mijn longklachten te maken hadden
met het verdriet en verlies van die relatie.
In de Chinese geneeskunde staan de longen ook in verband
met emoties en is het bekend dat je tijdens een rouwproces het letterlijk aan je
longen kunt krijgen.
In maart jl. kreeg ik opnieuw last alleen dit keer heel heftig.
Ik kwam op een punt waarop ik niet meer kon fietsen, extreem benauwd was,
constant slierten slijm met een zwarte substantie ophoestte en op een zeker moment
op de spoedeisende hulp terecht kwam.
Naast dit gegeven had ik ook enorme diepe lagen aan verdriet wat eruit kwam.
Het was de ene laag na de andere en ik merkte dat mijn lichaam helemaal overbelast werd
door dat verdriet. Het werd me in alle opzichten teveel.
Fietsen ging niet meer, ik kreeg angsten, ik had lichtelijk last van derealisatie.
Ik nam de realiteit waar als cartoonachtig, alsof het niet echt is, als een simulatie.
Eigenlijk zag ik de realiteit zoals het werkelijk is en vanuit een
multidimensionaal standpunt zou je kunnen zeggen
dat ik in een upgrade zat van mijn waarneming en perceptie.
Dat laatste ervaar ik meer als waarheid dan dat het puur derealisatie was.
Ik kon even niet meer aanwezig zijn in de buitenwereld en werd gedwongen om
heel diep in mijn binnenwereld af te dalen.
In die tijd lag ik voornamelijk op de bank of bed omdat ik te uitgeput en benauwd was.
En terwijl ik lichamelijk gevloerd was, ging ik door diepe innerlijk kind
processen met heel zwaar verdriet, een symbolisch en energetisch sterven van
oude identiteiten en rollen die ik niet langer meer hier kan zijn.
Ook voelde ik dat nieuwe vermogens, codes en DNA strengen in mij geactiveerd werden.
Als ik af en toe naar buiten keek zag ik de objecten en de natuur als een HD scherm
en cartoonachtig alsof ik in een stripboek van Jan Jans en de kinderen was belandt.
Ik vond het heftig en alles kwam net zo intens binnen alsof ik dagelijks ayahuasca
tot mij nam. Hoogstwaarschijnlijk heb ik een schimmel in mijn longen.
Er lopen nog onderzoeken in het ziekenhuis. In die zware tijd dacht ik zelfs even
dat de schimmel mijn hersenen had bereikt omdat ik de realiteit zo vervormd was.
Inmiddels gaat het wel wat beter, ik ben weer de dagelijkse dingen aan het
oppakken en ik doe ook leuke dingen al gaat het met vallen en opstaan.
Dit is tot nu toe de meest heftige innerlijke ervaring die ik heb mogen beleven.
Zoveel heftige thema’s en diepe veranderingen in mijzelf in een
korte tijd, ik ben speechless. Ik ben in een jaar tijd een paar hele goede
vrienden kwijtgeraakt, mijn partner ging bij me weg terwijl ik heel depressief was
en op andere gebieden in mijn leven ging het ook ronduit kut.
Ik merkte dat ik vanuit survival en een oude beschermingsmechanisme daar even heel
makkelijk overheen wilde walsen. Echter kwam ik daar niet mee weg.
Ik werd 2 keer ziek en kreeg het aan mijn longen zodat ik gedwongen
werd om te voelen
wat het werkelijk met mij deed.
Ik ervaar emoties extreem intens wat zich bij mij ook
uit in lichamelijke klachten.
Daarnaast heb ik ook te maken met hele duistere paranormale
aanvallen
waar ik een andere keer uitgebreid op terugkom.
Voor nu houd ik het bij
de emotionele velden en het sterven voor het sterven wat ik heb mogen ervaren.
Ik weet nog toen ik zo ziek en gevloerd op de bank lag dat ik op een begeven
moment in een letterlijke overgang zat van fysiek sterven en dat
ik voor de keuze
werd gesteld of ik op dat moment mijn lichaam zou verlaten
of dat ik zou kiezen om te blijven leven.
Mijn lichaam was al zo verzwakt dat het zich al aan het voorbereiden was de fysieke dood.
Mijn keuze op dat moment was van groot belang, dat voelde ik in ieder cel in mijn lijf.
Als ik besloot te blijven en dat besloot ik mede dankzij mijn innerlijke kind die ik heb
moeten vasthouden als een liefdevolle ouder dat er een ultimatum was.
Die ultimatum was dat ik vanaf nu met volle overgave voor 100% zou gaan leven.
Iedere dag en minuut zou tellen alsof het mijn laatste was. Ik heb ja gezegd op het leven
en alles in werking gesteld om beter te worden.
Sinds een paar weken ben ik weer naar buiten aan het treden en ik ben dankbaar dat ik er nog ben.
Ik ben nog niet helemaal volledig beter maar ik waardeer de dagelijke simpelheden,
de mundane met een diep besef dat het ieder moment anders kan zijn.
Dat niets eeuwig is en dat het leven ondanks de zware kanten en de uitdagingen
de moeite waard is om beleefd en geleefd te worden.
Ik voel sinds jaren dat ik hier echt moet zijn.
Ik ben hier waar ik zijn moet omdat ik hier gewoon wil zijn, ook al is het niet altijd makkelijk.
Maar ja, niemand zei dat het makkelijk zou zijn.
Ik wil alles uit het leven halen wat er in zit en pas mijn adem uitblazen als ik werkelijk voel dat het tijd is.
Toen ik depressief was verlangde ik enorm naar de dood en waarschijnlijk moest ik ook
sterven en dat heb ik gedaan.
Van binnen ben ik gestorven en heb ik mijn oude identiteit
samen met de depressie begraven en ben ik opnieuw tot leven gekomen.
Ik moet nog een beetje bijkomen van mijn nieuwe perceptie en mijn nieuwe zijn.
Ik voel mij af en toe net een kuiken wat moet leren vliegen.
De emoties blijven stromen en mijn lichaam vind dat nog steeds wel intens maar ik vertrouw
erop dat het bij het proces van uitzuiveren hoort, juist in deze tijd.
Mijn longen zijn wat rustiger al is dat mysterieuze zwarte schimmelspul nog steeds aanwezig.
Ik weet dat ik het eronder krijg met mijn supplementen, lifestyle en het
doorvoelen van oude emoties. Het belangrijkste is dat ik er weer ben en voor het leven heb gekozen.
Ik voelde de noodzaak om dit te delen voor iedereen die mogelijk herkenning, inspiratie
of inzichten uit mijn persoonlijke verhaal opdoet. Het is een heftige tijd maar
oh zo interessante tijd en ik ben heel hoopvol voor een overvloedige toekomst
en mooie ontwikkelingen ook al komt er veel duisternis aan het licht.
Juist nu komt aan het licht zodat wij mensen het voor eens en altijd
mogen transformeren in liefde,gezondheid, waarheid, compassie en zuiverheid.
Love,
Anita Sulis
