De laatste maanden lijkt mijn leven een tornado waarin lagen van trauma zich in een razendsnel tempo aandienen om één voor één losgelaten te mogen worden. Sinds mijn 11e ben ik mij er van bewust dat ik dieperliggend trauma in mij draag wat herhaaldelijk terug kwam in mijn leven in de vorm van bepaalde triggers en events. Hierdoor ervoer ik herbelevingen die zo aangrijpend waren dat ik flauw viel en ik letterlijk en figuurlijk de grootste moeite had om terug te komen in mijn lichaam. Dit trauma bevind zich in mijn baarmoeder en heeft te maken met het thema zwangerschap. Nu op mijn 34e fysieke levensjaar ben ik eigenlijk echtpas klaar om de daadwerkelijke corewound dus de kern van dit trauma aan te gaan. De afgelopen jaren heb ik nodig gehad om de buitenste lagen en beschermingsmechanismes af te pellen om bij de daadwerkelijke wond en dus de kern te komen.
Ik dacht altijd dat ik het niet aan zou kunnen of dat ik dood zou gaan. Nu ik bij de kern ben aangekomen weet ik dat dat niet zo is , al ervaar ik het als één van de meest ingrijpende en intense belevingen van alles wat ik tot nu toe heb meegemaakt. Ik begrijp de angst van mij oude zelf van het toendertijd niet aan kunnen van deze trauma. Toegegeven, ben ik nu pas op het punt om dit aan te gaan, eerder niet. Dit is overigens niet het enige trauma wat ik ervaar, ook op het gebied van hechting en in dit geval ongezonde hechting in relaties heb ik het nodige trauma opgelopen. Zolang trauma in je veld zit blijft het je achtervolgen. Hier komen onder andere diepgewortelde patronen vandaan. Maar ook zelfsabotage, verstoorde relatie dynamieken, verdriet, fysiologische pijnen. En dat allemaal in triggers van mensen om je heen en situaties die je laten in de fysieke 3D wereld laten zien waar er verstoringen en trauma aanwezig is in je binnenwereld.
Eigenlijk zit je dan in een spiraal en een vicieuze cirkel waar je net zolang rondjes blijft lopen tot je je wonden recht in de ogen gaat aankijken zodat er een kwantumsprong kan plaatsvinden in jezelf en in je leven. Veel mensen hebben trauma opgelopen wat is opgeslagen in het onderbewustzijn en zijn zich er totaal niet van bewust. Het enige verschil is dat ik me er wel van bewust ben doordat het mijn leven lange tijdzo erg heeft ondermijnd waardoor ik het besluit heb gemaakt om dit trauma echt aan te gaan. Dit doe ik door alle onconfortabele gevoelens toe te laten, te doorvoelen, zonder en dat is de kunst (nog steeds) er niet mee te identificeren maar het puur te voelen waardoorhet mijn lichaam verlaat, keer op keer, laag voor laag. Het letterlijk uit je lichaam te laten vertrekken.
Mensen denken vaak dat trauma zich alleen in de hersenen bevindt, maar dat is vaak niet het geval, zeker als iemand er langdurig mee rondloopt. Trauma is namelijk opgeslagen in het celgeheugen als codes en in het lichaam en kan aanweziig zijn in de spieren, gewrichten, bepaalde organen zoals in mijn geval de baarmoeder bijvoorbeeld en uiteindelijk het zenuwstelsel. Vooral het zenuwstelsel is een aandachtspunt omdat hier vaak de angst en herbeleving opgewekt wordt door nieuwe situaties die het oude triggeren. Bij iedere laag en release van trauma dat zich van tijd tot tijd aandient in mijn levenkomen er vastzittende emoties vrij die vanuit mijn buik, mijn spieren in schouders en nek, kaken en knieën komen. Het is een enorme bevrijding van opgeslagen en niet (volledig) doorvoelde emoties die zich hebben vastgezet in mijn lichaam en voor chronische psychosomatische pijn hebben gezorgd.
Hoe herken je zo’n laag en what to do?
Als een traumaherbeleving en uitstort van pijn, angst of emoties plaatsvind krijg ik een heel onbehaaglijk onbestemd gevoel waarbij ik de neiging krijg om te verdwijnen in het niets. Het voelt zo onconfortabel dat de neiging om afleiding of troost te zoeken erg groot is. Door de jaren heen heb ik een aardige body awareness opgebouwd waardoor ik nu heel snel merk wat ik voel en wat dit mij komt vertellen. Op het moment dat het zich aandient krijg je eigenlijk een keuze en een kans tegelijk om de gevoelens aan te gaan en de boodschap er van te horen of om iets anders te doen en het te blokken.
Het laatste is iets wat het gros van de mensheid doet omdat we geprogrammeerd zijn om afleiding elders dus BUITEN onszelf te zoeken, zeker als het alles behalve confortabel dreigt te worden. Pak maar een reep chocola of chips, filmpie aan, wijntje, blowtje, weglachen, seks, social media scrollen, lezen. Het maakt niet uit, alles is mogelijk en zal je aangereikt worden om niet te hoeven voelen in deze matrix. De kunst is, als je verlost wenst te raken van je trauma om het dus WEL aan te gaan. En dat is de afslag voor de warriors,even zo gezegd want dit kost moed en lef om jezelf in alle naaktheid te facen en al je angsten aan te kijken waar je altijd zo goed voor wist weg te lopen.
Toch is dit de weg naar bevrijding en de manier om contact te maken met je diepste zelf. Eigenlijk kan er niets ergs gebeuren ook al komen er gevoelens vrij die niet even leuk zijn, angsten worden uitvergroot en herbeleefd, je lijf trilt en shaked of je denkt door te draaien en het niet meer aan te kunnen. De kunst is om er gewoon doorheen te gaan, er door heen te ademen, met volle 100 procent aanwezig te zijn in je lichaam, jezelf gerust te stellen als je mind je allerlei verhalen wijsmaakt en het gevoel te voelen zonder identificatie ermee.
Daarbij mag er beseft worden dat het ook weer over gaat, net als een bevalling, want ook dat duurt niet eeuwig. Aan alles komt een eind, net als een golf, hoe hoog die ook moge zijn, hij zal altijd weer verdwijnen tot het water rustiger wordt. Dat is de flow van het leven, alles is tijdelijk en verandert van vorm, het klinkt makkelijker dan gezegd, zeker als je midden in een herbeleving zit en je zenuwstelsel overuren maakt. Daarom kan het geen kwaad jezelf gerust te stellen op zo’n moment. Je kunt desnoods mantra’s opnoemen, een mooie vind ik zelf: i release control and surrender to the flow, of love, that will heal me. En vooral doorademen en je overgeven aan het gevoel.
Het mooie van traumaverwerking is dat als je dit doet en dus ook echt de verantwoordelijk neemt voor je helingsproces is dat je na afloop en dat kan dagen, weken of zelfs maanden duren dat je een enorme helderheid ervaart in je lichaam, je denken en je voelen. Het is alsof je letterlijk lichter wordt. Niet zo gek want je hebt moedig werk geleverd om ballast uit je veld te verwijderen waardoor je steeds meer je authentieke zelf wordt.
De manieren waarop ik mijn ingekapselde trauma loslaat is door te huilen, shaken, zingen, plantmedicijnen zoals kambo, truffels of ayahuasca, hoewel ik daar wel voorzichtig mee ben. Maar ook bovenal door rust te nemen en bewust te ademen. Iedere keer na een traumarelease weet ik weer waarvoor ik het doe en voel ik me sterker dan ooit ervoor. Ook hoor je de stem van je diepere zelf beter en begrijp je de diepere betekenis van je bestaan hier of mogelijk je missie in het leven. Als je midden in je trauma zit kan het heel lastig zijn om je diepere stem te horen en vertrouwen te hebben in het proces.
De angst en de vaak negatief bestempelde gevoelens als angst, woede, verdriet, rouw, wanhoop of schuld kunnen zo overheersend zijn door de activatie van het trauma dat het je bijna overneemt. Vaak zit je in een herbeleving waarbij je precies dat gevoel ervaart als in de situaties in je leven waarbij de traumatische voorvallen zich voordeden, dit maakt dat je niet helder de situatie kunt inschatten en het gevoel kunt hebben dat je verzuipt in je trauma en het gevoel. De kunst is dus om het puur te ervaren zonder oordeel met de wetenschap dat het voor het goede doel is en je er lichter uitkomt, nog dichter bij jezelf.
Misopvattingen over trauma en aanwezigheid in jet lijf als sleutel
Mensen hebben vaak een beeld van trauma dat ht iets is wat zich alleen voordoet bij soldaten in het leger die afschuwelijke dingen hebben gezien of in het geval van seksueel misbruik, wat natuurlijk vreselijk is wat vaak een grote aanleiding is voor het onstaan van trauma. Maar trauma doet zich voor op vele niveaus en onstaat vaak ook vaak als microtrauma.Je kunt bijvoorbeeld denken aan narcistisch misbruik (structureel) afgewezen of genegeerd worden in relaties waarbij bindings en verlatingsangst een oorzaak en gevolg situatie is van zo’n dynamiek binnen een relatie. Microtrauma kan ook (kleine) fysieke ongelukken inhouden die een trauma hebben veroorzaakt.
Je zou zelfs een trauma kunnen oplopen van een beledigende opmerking van iemand waarbij een onzekerheid aangeraakt wordt waarbij je lichaam en je psyche het opslaat als een trauma. Het is dus eigenlijk iets heel persoonlijks en er valt eigenlijk niet over te bagateliseren omdat iedereen een gebeurtenis op zijn of haar eigen unieke manier beleeft. Het is maar net hoe zo’n situatie is opgeslagen in je onderbewustzijn want iets ergs meemaken hoeft niet per definitie opgeslagen te worden als een trauma, dit hangst van ieder individu af.
Het heeft vaak te maken met de mate van aanwezigheid in je lichaam. Als je op het moment dat iets gebeurt wat je mogelijk als traumatiserend zou kunnen opslaan in staat bent om met volle aanwezigheid in je lichaam te blijven,bij de situatie, kun je een gebeurtenis hoe relatief erg het mag zijn, opslaan als een gewone gebeurtenis, dat wellicht wel indruk op je maakt maar niet het effect als bij trauma. Dit komt omdat de psyche vaak geneigd is om in een beschermingsmechinsme te schieten, en behalve, flight, fight of freeze kun je ook dissocieren waardoor een deel van je psyche zich gaat splitsen en zo trauma ontstaat, naast dat de beleving van het gevoel wordt geblokt en een eigen leven gaat leiden in je systeem.
Bewustzijn en body awareness, een bewustzijn van het lichaam zelf, zijn dus de missing links als je trauma wilt voorkomen en opruimen. En als kers op de taart is zou het helemaal mooit zijn als je zowel in het geval van trauma of niet, een innerlijke bodyscam maakt en je je met je aandacht heel je lichaam scant op malware of virussen even symbolisch gezien. Waar aandacht komt vindt verandering plaats en verschuift er iets volgens de kwantumfysica. Dat is een leuk weetje om niet alleen te weten maar eens toe te passen om alleen al te kijken wat voor effect het bij je teweeg kan brengen.
Ik zal nog vaker terugkomen op trauma en mijn ontdekkingen die ik heb gedaan in mijn proces naar het afslijpen van de scherpe randjes van de diamant dat ik en iedereen zou mogen zijn.
Tot de volgende keer en keep in mind: trust the proces, alles is al goed.
–X-
Anita
