Wat ik nu ga delen is misschien wel het meest eerlijke en oprechte wat ik te zeggen heb op dit moment. Ik voel dat ik het leven aan het opgeven ben en het leven mij. Het komt erop neer dat ik de dood voel naderen. Om maar even met de deur in huis te vallen, ik voel me zo ellendig, eenzaam, vastgelopen, aan de grond, uitzichtloos en zonder enig perspectief, again, want zo heb ik me eerder gevoeld en ik had het overwonnen. Tenminste dat dacht ik. Ik had na hele zware jaren eindelijk een periode waarbij alles beter leek te gaan, ik kon de vruchten plukken van mijn inspanningen en ik trad weer lekker naar buiten.
Totdat ik terug moest komen uit Mexico naar Nederland vanwege de covid- 19 hoax. Toen viel mijn leven en alles waar ik hard voor gewerkt had als een kaartenhuis in elkaar. Al mijn geld kwijt en geen werk, een scheiding van een vriendschap die erg belangrijk voor me was, mijn gemoedstoestand beneden het nulpunt en weer geïssoleerd door het leven gaan en de dagen aftellen tot ik eindelijk dood mag want daar verlang ik met de dag meer naar. Ik hoef overigens geen medelijden of ongevraagd advies, ik schrijf dit alleen maar omdat ik het van me af wil schrijven en als ik het besluit te posten is het voor diegenen die het willen lezen om wat voor reden dan ook.
In Mexico was ik echt gelukkig, daar heb ik in nog geen 3 weken meer geleefd dan hierzo in de afgelopen 5 jaar. Ik kwam op een keerpunt waarbij ik voelde dat ik of daar zou sterven of in Nederland. Mijn wezen wilde daar blijven in Mexico maar ik ben toch teruggekomen naar Nederland. Iets waar ik ergens heel veel spijt van heb. Ik dacht dat ik het ergste gehad had en dat de levensvreugde eindelijk zou toenemen maar ik zit er nog erger bij dan ooit tevoren. Op de één of andere manier kan ik mijn weg hier gewoon niet vinden en dat staat los van de kennis die ik heb van wat hier op aarde speelt.Ik heb het nu over een persoonlijk proces. Op geen enkel vlak in het leven lijk ik ergens in te slagen, maatschappelijk en financieel is het drama eerste klas maar dan gaan we het nog maar even niet hebben over hoe het emotioneel en psychisch gaat.
Ik voel me net een eenzame bejaarde die niemand ziet en het moet hebben van de vogels in de lucht als ze uit het raam kijkt. Ik heb wel vrienden op afstand en ik geef om ze maar die kunnen dit ook niet voor me oplossen en dat verwacht ik dus ook niet. Ik weet dat mijn toestand te maken heeft met trauma en teleurstellingen en het feit dat ik heel complex in elkaar zit. Die lockdown is het aller aller allerlaatste wat ik kan gebruiken in mijn leven en wie niet vraag ik me af. Ik ga verder niet inhoudelijk in op deze PLANdemic maar ik kots echt op diegenen die dit gecreeërd hebben. Diep van binnen wil ik heel graag leven en er op uit maar ik wordt constant geremd door beperkingen, dan weer financieël of door intense depressies en nu dit zogenaamde virus. Over een paar maanden wordt ik tante en wat ik heel eng vind is het gevoel dat ik dit nooit ga maken, ik zie mijzelf niet in heel dat gebeuren en dat besef kwam al binnen op 2e kerstdag toen mijn zusje bekend maakte dat ze zwanger was tijdens het kerstdiner. Het was net of ik door kreeg dat dat kindje mijn plek in de familie ging vervangen en dat zij dus een zegen gaat zijn en vrijbrief voor mij om er tussen uit te glippen.
Maar als ik er tussen uit glip zal het een natuurlijke dood zijn, geen Covid- 19 laat dat even duidelijk zijn en geen zelfmoord waar ik naar streef. Het kan natuurlijk zijn dat mijn leven heel drastisch gaat veranderen dat deze dood puur staat voor een symbolische dood, dus een overgang in mijn leven. Wie weet ga ik verhuizen naar Mexico wat één van mijn grote wensen is. Maar omdat de dood zo eng dichtbij voelt interpreteer ik het tot nu toe als een fysieke dood. Ik weet het ook niet, ik heb niet alle antwoorden. Het enige wat ik wel weet is dat ik klaar ben met dit gevecht en dat ik me met de dag meer klaar voel om naar huis te gaan en dan heb ik het niet over de plek waar ik woon op deze planeet maar de bron waar mijn ziel echt vandaan komt.
Doordat het op alle vlakken niet vlot in mijn leven voelt het als een burden en ben ik bijna niet meer in staat om zo nog langer door te gaan en zeker als die draconische maatregelen voor dat coronavirus inderdaad het nieuwe normaal worden. Dat is gewoon niet te doen, voor niemand niet en zeker voor individuen die al ongelukkig en eenzaam waren, maakt het leven nog uitzichtlozer.
Ja, het is geen leuk en gezellig nieuws maar het is de waarheid, ik ga het niet sugar coaten want het is wat het is. En aangezien ik vanuit waarheid en integriteit leef is dat nog het enige wat je van me zult krijgen voor leugens, nepheid en schone schijn mag je ver uit mijn buurt blijven.
We zullen zien hoe het gaat. Ik weet dat ik niet de enige ben al voel ik me een losstaand eiland zonder enige verbinding met wie of wat dan ook. Wie weet is het weer van voorbijgaande aard net als eb en vloed. Ik beleef de lockdown namelijk al ruim 4 jaar als een soort mentale voorbereiding op wat ging komen maar ik kan je vertellen dit went niet en zal nooit het nieuwe normaal worden tenzij je als een emotieloze bestuurde robot wilt leven. Ik ga mijn best doen om er nog van te maken in dit leven, hoe lang het ook duurt en als het ophoudt dan accepteer ik het gewoon. Ik heb verder niet veel meer te zeggen, geen motiverende afsluitende speech of quote om de gemoederen te sussen. Ik hoop binnenkort te kunnen zeggen dat ik opnieuw tot leven ben gekomen na een intense wedergeboorte, who knows en zoniet vaarwel en wie weet tot ziens.
X
Anita
