Overgave, surrender, wow. Het klinkt altijd zo sprookjesachtig en dat is het misschien ook maar tegelijkertijd is het de natuurlijke staat van zijn, als we mee deinen op de natuurlijker flow van het leven. Leef je eens in, in de ogen van een vis. Een vis die zich overgeeft aan de flow van zijn nietige bestaan. Lekker mee vloeien met de stroming in de rivier. Af en toe even oppassen dat je niet tegen een steen botst.
En zie je een grotere vis dan zwem je er omheen, gewoon relaxed, of je maakt jezelf onzichtbaar, niet moeilijk doen. Ondertussen kom je een school met andere vissen tegen, geef je even een box aan Botje, Sam, Gerrit en Schub, ‘’Hey gasten ik check jullie later wel weer’’, ‘’ik ga weer even verder met de stroom.’’ En zo beweeg je lekker mee met de flow, van alles komt er voorbij maar je raakt er niet aan gehecht, biedt geen weerstand, gewoon zoals het gaat. Af en toe eet je even wat zeewier of een kleine vis, maar net waar je zin in hebt en wat er op je pad komt. En komt er ineens een grote vis voorbij of een visnet waar je in verdwijnt, dan omarm je deze levensverandering die je dood betekent maar als flowende vis maak jij je niet druk.
Voor jou is het leven een cirkel die spiraalsgewijs loopt. Een oneindige stroom en zo flexibel als je bent accepteer je je weg zoals die zich ontvouwt. Je neemt het zoals het komt, zo ook nu het einde van je korte leventje eindigend in het visnet of de maag van een haai. So be it. De vis laat zijn lichaam achter en shift naar een andere werkelijkheid, benieuwd wat hem daar te wachten staat. Maar 1 grote levensles heeft hij in ieder geval geleerd: Overgave. En dat neemt niemand deze vis meer af, die weer een trede hoger is in zijn (spirituele) evolutie, tevens een groot voorbeeld voor velen. Ode aan de surrender vis.
Overgave is één van de grote levenslessen die we als spiritueel wezen hier in de vorm van mens kunnen ervaren. In de praktijk blijkt het collectief gezien nog erg lastig te zijn. De onderbewuste fight or flight respons is bij velen nog aanwezig. Dit stamt uit een periode van decennia geleden, van onze voorouders die moesten jagen en hun land beschermen. Maar ik wijt het ook aan de vele verleidingen in het leven die de mensheid afleiden van het zelf. Overal zit een verborgen afleiding in, lijkt het wel. Als we televisie kijken worden we gehypnotiseerd en worden er concepten in ons onderbewuste geprogrammeerd. Vandaar ook dat programma’s, programma’s heten. Mensen slapen wereldwijd en zitten in één grote kunstmatige werkelijkheid.
Veel mensen durven niet naar zichzelf en de werkelijkheid, zoals het is achter de matrix waar we in leven, te kijken. Velen zijn bang om te ontsnappen uit een werkelijkheid die je kunt vergelijken met een muizenval. En alle blinde muizen komen gehypnotiseerd en wel op het stukje kaas af en belanden in de val. In plaats van overgave aan een veilige comfortzone en een gecreëerde schijnwerkelijkheid, besluit ik me over te geven aan de cirkel van het leven en dus wat zich nu voordoet. No distractions, geen achterdeurtjes, geen dichttrekkende luiken over mijn ogen maar de werkelijkheid in zien en omarmen. Het vraagt een hoop zelfonderzoek en met vallen en opstaan inbegrepen probeer ik een voorbeeld te nemen aan de vis. Vroeger wilde ik een hoop dingen niet inzien, voelen of ervaren. Ik zwom als een eigenwijze vis er tegen in. Ik zocht afleidingen in relaties, drugs, tv en slecht eten. Alles om me maar niet over te geven aan wat er zich echt voor deed. Ik wilde het niet voelen dus ik ging tegen de flow van het leven in. Als ik me toen kon overgeven aan wat het leven me probeerde duidelijk te maken en welke richting het me in probeerde duwen, als ik toen inzag wat er echt speelde, had dat ongetwijfeld ellende en gedoe bespaard. Maar dankzij deze leuke lesjes in de complexiteit van het leven kom je steeds dichter tot je ware zelf en als je omarmt wat zich voordoet, kom je tot de helende en hoge staat van overgave.
Een complete bevrijding van ziel en geest waarin je de magie van het leven en jezelf gaat herontdekken.
Voor alle controlefreaks onder ons is dit geen makkelijke opgave, ik weet er alles van want ik was er zelf één. Maar door te omarmen wat je niet kunt veranderen lijkt er een compleet nieuwe dimensie te ontstaan. Soms sta je ook te dicht ergens op om de situatie helder te kunnen zien. Loslaten is een must, maar waarom willen we toch zo graag vasthouden? Vasthouden aan wat niet meer werkt, oude ideeën, overtuigingen, hobby’s, relaties. Waarom wel die veilige comfortzone omarmen, Als een comfortslaaf blijf je soms in je eigen beperktheid hangen zonder dat je het door hebt. Ik heb nu een nieuw doel of beter gezegd concept bedacht voor me zelf. Vanaf nu laat ik los wat echt niet meer werkt, omarm ik alle gevoelens die er mee gepaard gaan en om me zelf scherp te houden doe ik iedere dag iets wat ik eng of uitdagend vind. Hier probeer ik de overgave en de comfortabelheid in het oncomfortabele te vinden.
Het is een leuke challenge en zo creëer ik allemaal mini surrendertjes in de big life surrender. Ik ben benieuwd wanneer ik op weer mijn bek ga en terugval in mijn comfortzone, dat is zo gepiept, even niet opletten en je zit weer in een patroon van herhaling. Been there done that. Maar ook dan geef ik me over aan wat zich voordoet want misschien komt die comfortzone mij weer wat vertellen, in alles schuilt tenslotte een wijsheid. Ik geef me over en doe het noodzakelijke om weer vooruit te komen in plaats van ergens te blijven hangen. Overgave is niet zoiets als passief alles accepteren en over je heen laten komen.
Vaak sturen het leven en je hogere zelf je een bepaalde richting in en behalve overgave is flexibiliteit belangrijk om veranderingen aan te brengen voor je hoogste goed. Maar door je niet te verzetten tegen die nodige veranderingen bereik je eerder een staat van overgave en vloeit alles gemakkelijker. Het ego maakt het er vaak niet beter op, dat wordt een verschrompeld oud mannetje van heel die overgave. Laat ‘m lekker, zou ik zeggen. Overgave en het ego kun je vergelijken met Geer en Goor, ze kunnen niet met en zonder elkaar maar uiteindelijk zullen ze door een deur moeten.
Alles is dus mogelijk zo ook deze belangrijke levensles die we keer op keer en leven na leven mogen leren totdat het onze tweede natuur wordt. En als je het allemaal even niet meer weet, denk dan eens aan de vis in de soepele flow en dan kun je je afvragen: Wat zou jij nu doen als je mij was? Waarbij de vis waarschijnlijk zegt ’ doe niet zo moeilijk gast, geef je gewoon over’.
Liefs & en een hoop surrenders
~ Anita ~
